Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Το παιδί με τη φυσαρμόνικα






Θα βγω στον κάμπο να μαζέψω
τα πεσμένα φύλλα του ήλιου,
να πλάσω τις ακτίδες του -τούτο το καλοκαίρι-,
να πλάσω τις ακτίδες του σε φύλλα για να γράψω
τον ουρανό και το τραγούδι σου, Ελληνόπουλο!
Γιατί το χώμα δε με φτάνει! Δε με φτάνει το αίμα μου!
Γιατί τα δάκρια μου δε φτάνουνε να πλάσω τον πηλό μου!

Τι να το κάνω το σπίτι μου; Έξω σε τραγουδάνε!
Έξω μιλούν για σένανε! Δε μου φτάνει η φωνή μου!
Θα τρέξω εκεί που σ' άκουσα να λες "Όχι" στο θάνατο.
Θα τρέξω εκεί που πήγαινες σφυρίζοντας αντίθετα
στ' αστροπελέκι, αντίθετα στη διαταγή
και στο γλυκό ψωμί της γης! Αντίθετα
στα γαλανά σου μάτια που ήταν για τον έρωτα!

                                                                Ν.Βρεττάκος

2 σχόλια:

katerina είπε...

Τι λυρισμος!!!!
Ποσα τελικά μας προσπερνούν και μεις εκει στο καβουκι μας...στις εμμονές μας...
Πώς να πω οχι στο θάνατο οταν δεν τρέχω να πλάσω ακτίδες?
Πώς το απαισιοδοξο χρώμα να αλλάξω αν δεν μαθω να σφυριζω αντιθετα....???
Παμε μαζί να μαζέψουμε τα πεσμένα φυλλα???Ξερεις τουτος ο κόπος θέλει δυο καρδιες και τεσσερα χερια ...μη μου το αρνηθείς!

Ανώνυμος είπε...

κοίτα έξω ..ώσπου να πέσουν τα φύλλα άνθισαν οι αμυγδαλιές