Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008
Σου στήνω μια καλύβα
Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς,ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω τ' οραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
''Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.
Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο· ήξερα
πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες
του ήλιου το φως.''Ν.Βρεττάκος!!!
Πόσο βαθεια εχει αυτή την αλήθεια ο ποιητης!!Ο κήπος το ρυάκι η δύση ο ήλιος εχουν νοημα γιατί .... ανάμεσά τους κινείται καποια ανθρωπινη ύπαρξη!!
ίσως και η ανθρώπινη ύπαρξη να έχει νόημα επειδή κινείται μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά
Δημοσίευση σχολίου