Πτήση 2009!!

Έτοιμοι προς απογείωση!
Στις καρδιοαποσκευές σας Παρακαλώ κρατείστε ζωντανή την ελπίδα!
Προσθέστε το γλυκό σας χαμόγελο !
Προσδεθείτε με την αγάπη και τη μαχητικότητα
και απογειώστε τα όνειρα του κόσμου!!
Απ' τον πύργο ελέγχου με σταθερή φιλία και τρυφερότητα για όλους τους συνταξιδευτές μου!

"οταν τραγούδησες στο φεγγάρι αυτό δάκρυσε..."

Bγήκε πάλι μες τη νύχτα
στολισμένη με το άκαμπτο βλέμμα της
και τη σφραγίδα στα χείλη της...
Αγκάλιασε το βυθισμένο δρόμο ...
πασχίζοντας να λύσει τα μουδιασμένα δακτυλα
απ την κατάρα μιας ανέραστης ζωης...
Παραβίασε τα δακρυσμένα όνειρα ...
σέρνοντας τα βήματα
ανάμεσα στα άδεια κοχύλια...
προχώρησε ....
 και με τη λαμα του μαχαιριού
να γίνεται φεγγάρι ...
έσκυψε.....
 χαράσοντας ομόκεντρους κύκλους
στην άμμο.....
κι ένα λευκό τριαντάφυλλο γλύστρησε
απ το θηκάρι της....
Ύστερα τυλίχτηκε στη γαλάζια εσάρπα της
και χάθηκε στα όνειρα της....

Σ' ευχαριστω για τον τίτλο Χρήστο!!

Μπροστά στο σπήλαιο...

Η Γέννηση είναι στραμμένη προς το Σταυρό και περα απ' το Σταυρο ,
προς την Ανάσταση και την ανόρθωση του ανθρώπου.
Η ουσία αυτού του γεγονότος ειναι το μυστήριο της αγάπης.
Για να εισέλθουμε στο μυστήριο της Γέννησης πρέπει πρωτα
να εισέλθουμε στο μυστήριο της αγάπης.
Οι καρδιές μας ομως είναι θωρακισμένες...
Οταν με τη σειρά μας μπαίνουμε στο σπηλαιο,οταν στεκόμαστε μπροστα στη φάτνη
ας αφήνουμε την καρδιά μας να πλαταίνει,
να γκρεμίζονται οι θωρακίσεις και η άμυνα και η αυτοπροστασία
κι ας γίνουμε οπως το νεογέννητο,εντελώς άοπλοι,γυμνοι,
στην προστασία μόνο της αγάπης και της αγιότητας.
Τότε η Θεία αγάπη εισχωρεί  και μας επιτρέπει να αγαπάμε χωρίς όρια.
Γιατι η καρδιά κάθε ανθρώπου που έχει ανακαλύψει το μυστικό της εν Χριστώ αγάπης
γίνεται μια εστία αγάπης καταμεσής στον κόσμο.
Στη Βηθλεέμ ξαναρχίζει σήμερα η ζωή μας...
Η ζωή μας και η ζωή του κόσμου..
Καθως ο Χριστός γεννιέται και προσφέρεται με την Θ.Κοινωνία στον καθενα μας,
ανασκαλευει τον παλαιό άνθρωπο,τις πληγές και τα λαθη του ...
κι αυτό πονάει απελπιστικά...
Ειναι σταυρική, η πορεία απ την γέννηση ως την αναγέννηση ....
Είναι πορεία για τολμηρούς και όχι για βολεμένους....
Είναι πορεία για ασυμβίβαστους!
Μακάρι να μπορέσω να βρεθω και γω σε μια τέτοια πορεία και να συναντήσω την αθωότητα του βλέμματός σας
και την πληρότητα της αγαπης σας......!
Αληθινά Χριστούγεννα σε όλους σας, μαθητές και φίλοι της καρδιάς μου!

<<Και τόπος ην ουδείς ...>>

Τα βήματά μου χάνονται στους άδειους δρόμους
της νέας Βαβυλώνας.
Οι βιτρίνες δεν ανασταίνουν τίποτε απ τον παράδεισό μου,
αφού δεν έχουν ούτε ένα χαμόγελο για ένα ξένο,
που γιορτάζει τόσο μόνος,
με δάκρυα μόνο,στην Αθήνα τα Χριστούγεννα...
Λέω να τελειώσει ο δρόμος με τις φωτισμένες βιτρίνες
και τις πολυκατοικίες που με πνίγουν
να βρω ένα σπίτι φτωχικό,καλύβα έρημη,
ή κάποιο μικρό σπήλαιο ,με καπνούς απο φωτιές ποιμένων στολισμένο,
να καθήσω συντροφιά με τα όνειρά μου...
να ψάλουμε τον ύμνο τον εόρτιο,
αρχίζοντας απ το τροπάρι της ερήμου:
<<και τόπος ην ουδείς τω καταλύματι...>>

Ευχή που γεννά απορίες....

"Kαλές γιορτες!!''
Ποιός γιορτάζει?
Τι γιορτάζει?
Πώς γιορτάζει?
Και μετά τι μένει?

...πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος....

http://www.youtube.com/watch?v=uU-mHbLPaOk&feature=related

Μ' ένα ποδήλατο ...ταξιδεύω τα όνειρά μου!

''Κάνουν ό,τι λάχει
 Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
 Γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή''

Για κείνους.....

        που ΒΛΕΠΟΥΝ μέσα απ το γκρίζο.....

να χαίρονται...

Να ρωτήσω

Μετά πενήντα εκατό χρόνια,θα ήθελα
να μου δινόταν το προνόμιο να βγάλω μέσα απο ένα
παράθυρο το κεφάλι μου,να ρωτήσω,
με μια διακριτικότητα αέρινη,να μου ειπούν
αν χρειάστηκε στο μεταξύ η αγάπη μου στον κόσμο.
       Ν.Βρεττάκος                                           

Danger - Police in Area

Γκριζάρουν οι νότες
και η καρδιά μου τρέχει αίμα
κυλάει σαν ποτάμι και πνίγει το μέσα μου
κάθε πανανθρώπινη αξία
ένας μπιστόλι σηκώνεται για να καθήσω
και ένας μπάτσος τρέχει να σωθεί
απ' τη μιζέρια του και το μυαλό του
φύγε να σωθείς - τρέχα
μαζί τους τρέχω - τρέμω
δεμένος με τις φλόγες σου
σε πιάσανε μαλάκα οι αναθιμιάσεις
και αν προλάβεις και γλιτώσεις
μη χαίρεσαι μαλάκα κάπου εκεί θα είμαι
μπροστά σου
τι θέλεις ρε - τι με κοιτάς?
μέχρι να με λιώσεις θα φτύνω το αγαλμά σου
δεν γράφω ποίημα ρε
άνθρωπος είμαι
μη φοβάσαι - μόνο εσύ κάνεις κακό
κοιμήσου παλικάρι μου και μην νιάζεσαι
αύριο πάλι κάποιον θα σκοτώσεις...

.........................

Ολο και πιο γυμνά
Ολο και πιο άναρθρα
Οχι πια φράσεις
Οχι πια λέξεις
Γραμμάτων σύμβολα
Αντι για την πόλη η πέτρα
Αντι για το σώμα το νύχι
Ακόμα πιο πολυ:μια αιμάτινη
σκοτωμένη κηλιδα
πάνω στο μικροσκόπιο.
Μ.Αναγνωστάκης

Το αναγνωστικό ''Ηλιος και Ζωή''

Ήρθες προχτές και μου αντάλαξες
το παρόν με το μέλλον.Κατάκλυσες
με φως τα τετράδια μου.Τόσος πολύς ουρανός
που περίσσεψε ,τι να τον κάνω?
Λογαριάζω να γράψω λοιπόν το Αναγνωστικό
της χαράς.Το''Ηλιος και Ζωή'' για τα αγράμματα
παιδιά του αιώνα μου.
        Ένα βιβλίο- βουνό,
να γυρίζουν στον ήλιο τη μέρα
ανάμεσα στ'άστρα τη νύχτα
οι σελίδες του.
Ν.Βρεττάκος ''η εκλογή μου''

...χωρίς παραλήπτη...

''Μια φορά κι έναν καιρό.....''
Συναντηθήκαμε στην προβλήτα ,εκει που αρχίζει και τελειώνει το ταξίδι.
Κρατούσες λευκά τριαντάφυλλα και καθώς μου τα πρόσφερες ,
ματωμένα περιστέρια φτερούγισαν μέσα απ' τις ρωγμές της καρδιάς σου,
ακολουθώντας τα σύννεφα των ματιών σου.
Απο τότε βάλθηκα να γεμίσω τις ρωγμές σου με κυκλάμινα,να φυσώ τα σύννεφα
απ τα μάτια σου ,να ανεβάζω έναν ήλιο στα χείλη σου.
Ο χρόνος κυλούσε μα τα κυκλάμινα δεν ανθιζαν ,τα σύννεφα γίνονταν απειλητικά ,
και ο ήλιος δεν ελεγε ν'ανέβει .
Και τότε τόλμησα αυτό που ποτέ δεν είχα τολμήσει πριν ....
Να γίνω εσύ για να πονώ μαζί σου.
Ετσι γέμισε η καρδιά μου ρωγμές... με κυκλάμινα .
Τα μάτια μου  σύννεφα.... με βροχοστάλες .
και στα χείλη γατζώθηκε  μια ακτίνα που πασχίζει να γίνει ήλιος.
''Και ζήσανε αυτοί καλα...''
και γω μες τη σιωπή μιας ανερμήνευτης αγάπης...

Σκιά...

Μετέωρη η ψυχή ...
ακολουθεί την σκιά σου ....
μέχρι που χάνεται ....
με το άγγιγμα του πλήκτρου ...
Και συ μ'ένα ''γιατί '' στα χείλη ....
Μα δεν το ξέρεις ....
πως οι σκιές αφήνουν ...
εναν πόνο γλυκό ....
καθώς σβήνουν...
και κάποιες φορές ....
την υπόσχεση της επιστροφής?
Μετέωρη η σκιά σου ....
χάνεται η ψυχή μου...

Tα ενδύματα

Mέσα σ' ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμον έβενο
 θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου.
Tα ρούχα τα κυανά.
 Kαι έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα
Kαι κατόπιν τα κίτρινα.
Kαι τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα.
Θα τα φυλάξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη.
Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα, και θα κατοικώ μέσα σ' ένα μαύρο σπίτι,
 μέσα σε μια κάμαρη σκοτεινή,
θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο, και με απελπισία.
Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή - που θα είναι τότε όλως διόλου τελειωμένη.
Όλως διόλου τελειωμένη.
Tα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες στες αίθουσες.
 Πιάτα και ποτήρια σπασμένα κατά γης.
 Όλα τα κεριά καμένα ώς το τέλος.
Όλο το κρασί πιωμένο.
Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι.
Mερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κ' εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά -
άλλοι πιο κουρασμένοι θα πήγαν να κοιμηθούν
     Κ.Καβάφης

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

     Δεν θα ήθελα να κλείσω τα μάτια χωρίς να ιδώ.
     Δεν θα ιδώ χωρίς να μιλήσω.
     Και δεν θα μιλήσω χωρίς
     να τραβήξω το λόγο απο μέσα βαθιά μου,όπως ένα
     μπηγμένο μαχαίρι.Το φως έχει μέσα του
     αίμα,το αίμα έχει φως,
     και η καρδιά μου,ευτυχώς τρυπημένη απ τα βλέμματα
     χιλιάδων παιδιών,είναι τώρα γιομάτη
     καρφωμένα μαχαίρια.
                    Νικ.Βρεττάκος''η εκλογή μου''

Πάντα μαζί

Μονάχος και ήρεμος σαν όραμα δικό σου
είμαι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά
γυρεύω τη θλίψη του αέναου χορού σου
θα σε εκκολάψω στην ζεστή μου αγκαλιά.

Σαν έτοιμος απο καιρό
αδημονώ τον ευατό σου
γλυκαίνω σαν ήρεμη φωνή
τον πιο πικρό καημό σου

"δεν υπαρχει ομορφια
παρα μονο στο βλεμμα
που την φρικη κοιταει
και ομως αντεχει"

Διάφανα Κρίνα

Χρόνια σου πολλά ξεχωριστέ μου φίλε!!!

Eνα λουλούδι ειναι λίγο ,πολύ λίγο...
Μια ανθοδέσμη είναι λίγο ,πολύ λίγο....
Ενας κήπος κάτι αρχίζει να λέει ....
Στην καρδιά μου θα βρεις ότι ομορφότερο η αγάπη σου
εχει φυτέψει.....
Νάχεις πάντα φως στη ματιά σου ....
ν'ανθίζει οτι αγγίζεις  με τη μοναδική σου τρυφερότητα!!

Paint.....

''Γι' αυτό οι Ποιητές
είναι τόσο σημαντικοί:
θυμούνται τα όνειρα μας
για λογαριασμό μας…''
Μα εγω θάθελα ναμουν ζωγράφος ......
με χρώματα να ζωντανέψω της ψυχής σου τα κρυφά μονοπάτια ...
εκείνα που δεν τολμάς να πεις, να ζωγραφίσω ......
με γαλάζιες σκιές να ντύσω τις προσδοκίες σου ...
και κείνους τους πόθους.....
τους μυστικούς .....
σε κόκκινο φόντο να τους αποθέσω...
να λιώσω κερί ,
εκεί που το κόκκινο βαθαίνει ....
να μοιάζει στης ψυχής σου ...
τον αδιάκοπο πόνο....
νάμουν ζωγράφος θάθελα ....
να μ'αγαπάς όπως τους ποιητές...

Αφιερωμένο ....

Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,
ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα συζυγικά νεκρόδειπνα.
Λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας,
λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα,σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
από συνήθεια,μάλιστα,παίρνουν και το καπέλλο τους-
και χάνονται.Που πάνε?Κανείς δεν ξέρει.Μα η δίψα τους καίει
κι η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.

Έτσι σκέφτηκαν,δηλαδή,να κάνουνε για μια στιγμή.
Ύστερα πέρασε.Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
και μπαίνουν αθόρυβα στην κρεββατοκάμαρα.Ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο,πάνω στην καρέκλα,το καπέλλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου,
που σκέπασε βαρειά κι ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.
Τ.Λειβαδίτης

....στο Δημήτρη και τον Στέλιο που τους καίει η δίψα τους....

Αφιερωμένο ....

"Πρέπει, οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλοιώς
είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγό-
τερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις- μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί..."

Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδι με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοίμηθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια
πέθανε.
Τ.Λειβαδίτης

    .....στο Χρήστο που κάνει τα όνειρά του στιγμές ζωής.....

Πάνω σ'ένα στίχο....

''τόσο ασύνορα τα όνειρα ...τόσο μικρή η ζωή μας...''
Πώς να χωρέσουν ?
Γίνονται....
 σκιές κι ακολουθούν τα ίχνη μας
πάνω στο χιόνι....
δοξάρι ....
στα χέρια του βιολιστή χρόνου ...
μια πληγωμένη σιωπή....
που συντροφεύει τη φλόγα που σβήνει...

Σ' έναν άγγελο...

Πορεύτηκες μακριά μας ....
πέρα απ τα σχήματα του κόσμου .....
πέρα απ την φυλακή των ματιών μας....
πέρα απ τα χαμόγελα της υποκρισίας μας...!
Μα τώρα είσαι περισσότερο παρων....
με τον τρόπο που εσύ επιλέγεις ....!
Ησουν και σήμερα παρων στην πρόβα της γιορτής....
Είχες στα ματια σου το φως των αγγέλων....
στα χείλη φορεμένο το σκανδαλιάρικο μειδίαμά σου.....
και περίμενα.....
μα...δεν άκουσα το γέλιο σου......

Αν ακούς.....

http://www.youtube.com/watch?v=v2aJ7opKiyA&feature=related

Με δυο φτερά...

Έστησες παγίδα στο κορμί μου...
μα ξώβεργες δεν πιάνουν τα όνειρά μου...
Με δυο φτερά πετούν ,
στου φάρου τον ακρόβραχο....
Ακούνε τα κύματα να ουρλιάζουν....
μα αγναντεύουν την αυγή που γεννιέται ...

...είναι ο τόπος...

.......................................................................
H μοναξιά είπες
δεν ειναι ο τρόπος ,ο τόποςείναι.
Ο τόπος που επιστρέφουμε τις νύχτες.
Καθώς επιστρέφω
λίγο λίγο μαθαίνω το όνειρο.
''Ηχος Πλάγιος.Μόνος....''Τσιουράκης Ιωαν.

Λίμνη

Φωνάζω και νιώθω την ψυχή μου
μέσα από την στερεογραμματική μου ψυχή τραγουδώ
τραγουδώ τον πεισματικό παροξυσμό μου.
Σ'αγαπώ μέσα από της λίμνης την μοναξιά,
σε καρτερώ και κολυμπάω μέσα σου
όταν προσπάθησες να με πνίξεις
απλά έκλαψα

Κάποτε

Κάποτε κλαίγαμε γιατί δεν χιόνιζε.
Τώρα κλαίμε γιατί χιονίζει.
Το λίγο Το πολύ,Ολα δικά μας.
Ζωή μέσα από κλειδαρότρυπα
΄Εγκλειστοι στα δωμάτια
Πολυκαιρισμένων ονείρων
Το φως το μαχαίρι
Ολα μια αστραπιαία κόψη.
Κρατάμε σφιχτά των λαθών
Τις όμορφες σκηνές ζωής
Για μια στιγμή
Ζητάμε να μην σκεφτόμαστε
Η κλειδαρότρυπα ,το πρόσχημα
Η πόρτα
Στα μάτια μας.
Βαρύ το χέρι που διστάζει
Ξεφύγαμε από τα επίσημα τυχαία
Μα αν κάποιος αφουγκραστεί
Των κινήσεων μας τους θορύβους
Λίγο από την τρέλα θα πάρει
Θα φοβηθεί .
Θα τρέξει.
Το λίγο ,Το πολύ ,Ολα δικά τους.
Κρατήσαμε το μαχαίρι
Και τα γαρύφαλλα

"Ράνια Καταβούτα"

Σαν κοιτάς

Γλυκιά ηρεμία μεταμορφώνει την ύπαρξή μου και φωνάζει στην ψυχή μου…

«Σαν κοιτάς ψηλά, σαν ήρωας σε κόσμο υπόκοσμο μην βαριανασαίνεις»

Δεν προλαβαίνω να κοιτάξω και νοσταλγώ την εικόνα που έχασα.

Δεν τα παρατάω, ανίκανος να προσπαθήσω αναρηχώ το βουβό κορμί μου,

γεμάτος πάθη γεννιέμαι μέσα από την απελπισία μου

καρτερώ την αγάπη και τα μάτια σου
σωτήριο βλέμμα, σωτήρια αγάπη

--------------------------------------------

Ίσως η απουσία είναι παρουσία

'Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Τα βήματά σου...

Βρίσκεσαι απέναντί μου.
Εχεις εκείνο το χαμόγελο ντυμένο στη ψυχή.
Καθρεφτίζεσαι επάνω στα χείλη.
Κοιτάζεις άραγε χαμηλά ή έτσι χαμηλά,καθώς είμαι,
θα πρέπει να δονήσω τις πλάκες του πεζοδρομίου που βαδίζεις για να με κοιτάξεις?
Παίρνω γεμίζω το χώρο των ιχνών που αφήνεις στις ίδιες πλάκες
να μάθω την εκταση του πέλματός σου
μήπως και καταλάβω πόση εκταση καταλαμβάνεις στη ψυχή μου.
Μα με τι μπορείς την έκταση μιας ψυχής να μετρήσεις ?
Ισως με τίποτα.
Έτσι γι αρχή ,βαστώ μονάχα τα βήματά σου...

Απ το βιβλίο του γλυκόηχου ήχου μας Τσιουράκη Ιωάννη''Ήχος Πλάγιος .Μόνος...''

Στη σιωπή του φεγγαρόφωτου...

Γλύστρησε η σκιά σου ...
στη σιωπή του φεγγαρόφωτου,
βιαστική...
σαν το χάδι του ανέμου
στα πελαγίσια σου μάτια.
Κρύφτηκε...
στην κόγχη των ματιών μου...
σαν τρομαγμένο παιδί
μ'ένα ροδι ματωμένο στην ποδιά του.
Κι ύστερα ...
γατζωμένη τη βρήκε η αυγή...
να αιωρείται..
στη σκάλα των ονείρων μου...
να σβύνει...
στο περίγραμμα των χειλιών μου.

Μια επιθυμία ....

γαντζωμένη στην άκρη της ανάσας μου.....

Νάχει ο Οκτώβρης ομορφιές ,ξυπνήματα κι ανατροπές...

Να είσαι σαν την πηγή που ξεχειλίζει
και όχι σαν τη γούρνα που έχει πάντα στάσιμο νερό.
Μην προσπαθείς να εξηγήσεις παντα τα συναισθήματα.
Ζήσε έντονα το καθετί και φύλαξε μέσα σου αυτό που αισθάνεσαι σαν ένα δώρο απ το Θεό!
                      P.Coelho

Ανάμεσα στα στάχυα.....

Οταν αφήνεσαι στο χάδι του απρόσμενου...
Οταν νικάς το φόβο της αποτυχίας ...
Οταν τολμάς να κοιτάς τη ζωή στα μάτια...
                  Τότε...


μπορεί η ανέμη να κυλήσει ....
παραμύθι ν'αρχινίσει....
Οσο για το τέλος ....
''Η Ιθάκη σ'εδωσε τ'ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτή δεν θα βγαινες στο δρόμο...
Κι αν πτωχική τη βρεις,η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες,με τόση πείρα
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.''

Ξεφυλλιζοντας Paulo Coelho...

Κάθε στιγμή στη ζωή μας έχουμε το ένα πόδι στο παραμύθι και το άλλο στην άβυσσο.
Οπου είναι η καρδιά σου ,εκεί ειναι και ο θησαυρός σου.Και πρέπει οπωσδήποτε
να βρεις το θησαυρό σου,για να έχουν νόημα όσα έχεις ανακαλύψει στο δρόμο σου.
Ένας πολεμιστής του φωτός χρησιμοποιεί τη μοναξιά αλλά δεν αφήνει τη μοναξιά να
τον χρησιμοποιήσει.
Όταν οι μέρες γίνονται ίδιες,θα πει ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να αντιλαμβάνονται
τα καλά πράγματα που παρουσιάζονται στη ζωή τους.
Πρέπει να ρισκάρουμε.Δεν κατανοούμε πραγματικά το θαύμα της ζωής αν δεν αφήσουμε να συμβεί το απρόσμενο!!

Του φθινοπώρου μουσική!

Σταγόνες φθινοπωρινές
στης ψυχής την άνυδρη γη...
στις ρωγμές των ονείρων ...
στα άκαρπα χέρια ....
στ' αθέριστα στάχυα ....
στις νότες που δεν πρόλαβαν
να γίνουν τραγούδι....
στο''σ'αγαπώ''
που γράψαμε στην άμμο...

Αντίδωρο αγάπης!

Εφυγε το Καλοκαίρι μ'ενα καρδιοχτύπι...
Στις θαλασσοσπηλιές  κρύφτηκε το χαμόγελο...
Oμως ήρθες...
Σκούπισες την αλμύρα απ' τα μάτια μου...
κι έβαλες στη χούφτα μου νερό να δροσιστώ...
Ζωγράφισες στις νύχτες μου
μια πορφυρή αυγή ....
Ησουν παρόν στο λευκό δωμάτιο
μ'ενα μπουκέτο πολύχρωμες ανάσες....
φύλακας άγγελος
με το βλέμμα βυθισμένο στη καρδιά μου....
[με ευγνωμοσύνη για  σας που μου κρατήσατε το χέρι....]

Ωροδείκτης......ψυχής!

Μονόγραμμα.........

Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς ;
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς ;
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς ;

Αφιερωμένο ...''στα μυστικά σου μονοπάτια''....

Θυμάσαι πιο μονοπάτι πήραμε κρατώντας μου το χέρι?
                           Αν όχι,
κοίτα ανάμεσα στα σύννεφα που έκανες e-mail
και κει στη πηγή
 που το χαμόγελό σου ακούμπησες
στο κλικ του φακού...
Μη βιαστείς να μου πεις πως δεν το ξεχωρίζεις ,
πως όλα ειναι μια φωτοτυπία....
Κοίτα καλά!
Στο μονοπάτι μας είναι ζεστά τα χνάρια ακόμα...



.

Τελευταία ματιά...

Ξεχασμένες απ το χρόνο πλαγιάζουν στη γήινη αγκαλιά...
Ερωτοτροπούν με τον ήλιο....
 με το βλέμμα του ερωτευμένου κοριτσιού....
Ομορφαίνουν ,κάθε που η ψυχή ανθισμένη
φυτεύει γεράνια στις ρωγμές τους...
και πόδια γυμνά χαδεύουν την αιωνιότητά τους...
Τελευταία ματιά πίσω απ τα σκούρα γυαλιά
που κρύβουν το δάκρυ...
τελευταία ανάσα ....
πριν ο ήλιος δύσει....

Άνοιξε τις χούφτες σου!!

Γύρισα...
στο βάθος των ματιών αναζήτησα κείνο το φως...
Αντίκρυσα...
μια νοσταλγία κοφτερή
στη σχισμή που η θάλασσα αγκαλιάζει το βράχο...
Ζήλεψα...
ένα χαμόγελο-πεταλούδα αιχμάλωτη
στων χειλιών την άκρη..
Μάτωσα...
δεν είχε φως απόψε το φεγγάρι...
Κοίτα...
μάζεψα κοχύλια να ζωγραφίσω τα όνειρά σου...
Ανοιξε τις χούφτες σου...
Γύρισα!

Γαληνεμένα...

...Κι έρχεται όλο έρχεται ....
σύντροφος στη μοναξιά της....
να παγιδέψει στα διχτυα της
την αρματωσιά του πόνου...
να ορμηνέψει τις αχτίδες του ήλιου
να αγκαλιάζουν πιο τρυφερά
τα μουσκεμένα θυρόφυλλα...
να λευτερώσει το κόκκινο κοχύλι
απ τις θαλασσοσπηλιές του  βέβηλου χρόνου....

Άτιτλο...αλλά όχι άχρωμο...

...με ρώτησες πως γράφω τ'ονομά σου
και σου πα ''με τις λέξεις της σιωπής''...
...με ρώτησες πως ζωγραφίζω τη ψυχή σου
και σου φερα στη χούφτα μου
μια θάλασσα να πιεις...