Δεν ειμαι σημερα οπως χτες
Οι ανεμοδειχτες μ'εμαθαν να νιωθω
Λιωνω τις νυχτες ,τις χαρες γυριζω απ'την αναποδη
Σκορπαω τη ληθη ανοιγοντας εναν περιστεριωνα
Φευγοντας απ'την πισω πορτα τ'ουρανου
Χωρις μιλια στο βλεμμα..
Καθως παιδι που κρυβει ενα γαριφαλλο,
Μεσ'στα μαλλια του.[Ελύτης]
Katerina
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008
...καθώς παιδί....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
...."φεύγοντας απ'την πίσω πόρτα του ουρανού".......
και γω ...φιλε της καρδιας μου!!λες να συναντηθουμε εκει στο ...απ'αλλου φερμενο ,που απροσπελαστο θα παραμενει για οσους το βλεμμα σερνουνε στη γη???
"Παράξενο είναι πόσο ακατανόητα ζούμε αλλά από αυτό κρεμόμαστε
Χλωρό περιστεράκι του βασιλικού φιλί που σου έδωσα επάνω στο κρεβάτι μου
Και στα γραφτά μου τρεις και τέσσερις ανέμους ανορθόγραφους
Να ζαλιστούν τα πέλαγα όμως
Γεμάτο νου και γνώση να ακολουθεί το δρόμο του κάθε πλεούμενο
Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πέφτουν πριν και από τους ανθρώπους
Αλλά φανό θυέλλης δεν έχει το σκοτάδι..."
Οδυσσέας Ελύτης
Με εκπλησεις ευχαριστα μικρη μου που τον ποιητη της θαλασσας μου ,της καρδιας μου, αδιαβαστο δεν εχεις αφησει.....ποιητης του ουρανου και της ελπιδας!!!!
Δημοσίευση σχολίου