Νυχτώνει ,
στου παραδείσου της αυλές....
γρανιτένιες σκιές,
περνούν απ' των ματιών μου το διάβα...
Στο δέντρο της ζωής,
πληγές απο σημάδια
χαράζουνε ...
τη λέξη ''αγαπώ''.
Ξυπνώ...
τον ήχο της ανάσας σου αγγίζοντας...
κι αποκοιμιέμαι πάλι...
φωλιάζοντας στο στήθος σου.
Κράτησε αν θες ,
το χρώμα των ματιών μου...
δυο λευκά άλογα για την επιστροφή...
κι απ' της αγάπης μου τη γη...
μια χούφτα χώμα...
για κείνα τα μονοπάτια...
τα άγονα...
και τις ρωγμές,
που ζούνε δίχως χάδι....
katerina
3 σχόλια:
δυο λέξεις ,δυο φτερά..άλλο ένα ονειρικό ταξίδι...!!!μα αυτό που πάντα με φόβιζε ήταν η επιστροφή...?
..υπάρχει άραγε αγάπη χωρίς να έχει έκεινα τα σημάδια που αναφέρεις..??
α.μαν και pseudarguros, ευχαριστω για το περασμα σας!
Δημοσίευση σχολίου