με ρώτησες και...σ' ένα δακρυ ακουμπησα...
Τι μου λείπει?
Να 'χα μια πιστη θάθελα
σαν του παιδιού το γέλιο,
σαν τη σιγουριά του φύλλου που στο ρυάκι αφήνεται...
σαν τη φωτιά τα κρύα βράδυα του χειμώνα.
Να 'χα μια πιστη θάθελα
σαν του βράχου την καρτερία
στη δυναμη των κυμάτων,
σαν του ανέμου το ξάφνιασμα τις νυχτες του καλοκαιριού.
Να 'χα μια πιστη,
σαν της ερήμου την άμμο...
ταξιδιάρικη,όπου το θέλω του ανέμου την καλεί...,
σαν του μαντηλιού την ακρη
να σκουπίζει
της ψυχής και του πόνου το δάκρυ...
Να 'χα μια πιστη....
κι οταν κοιτώ το χώμα ,
τ' ουρανού το καθρέφτισμα ν΄αντικρύζω...
Να 'χα...
μα δεν έχω..
κι ελλιπής χρεωνομαι...
σε πιστη και αγάπη...
katerina
1 σχόλιο:
ίσως ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει απο σένα!!πόσο αληθινό....!!κάθε λέξη ζεστή...σαν αίμα κυλάει στα λόγια σου.τελικά είναι η έλλειψη που γεννάει τα όνειρα ??
Δημοσίευση σχολίου