Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010


Ο άνδρας και η γυναίκα πλάστηκαν για να φανερωθεί ο βαθύτερος χαρακτήρας της ανθρώπινης φύσης.Ο άνθρωπος κλήθηκε να αποκαλύψει και να πραγματοποιήσει τον εαυτό του στον άλλον και την κοινωνία,να αλληλοπεριχωρηθεί και να αλληλοσυμπληρωθει στην πραγματικότητα του εμείς......
Ο γάμος χαρακτηρίστηκε σαν το κατεξοχήν μυστήριο της αγάπης.....Αν ειναι έτσι ,τότε δε μπορεί παρά να έχει μαρτυρικό και σταυρώσιμο χαρακτήρα.Γιατί η αυθεντική αγάπη είναι ισχυρή σαν το θάνατο και ικανή ως το θανατο.......
Ετσι ,το μυστήριο του γάμου μας δίνει τη δυνατότητα να εφράσουμε την αλήθεια της ελευθερίας στην αλήθεια της αγάπης....
Στο συγκεκριμένο πρόσωπο του άνδρα ή της γυναίκας μου συναντώ τον πραγματικό πλησίον μου....
Ο γάμος είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα προς την αγιότητα....μας βοηθά με τη χάρη του θεού να ανακαλύπτουμε,κάτω απ' την επιφάνεια των πραγμάτων,που τόσο μας βαραίνουν , το ανθρώπινο πρόσωπο...
Στην εποχή μας όπου η αγαπη είναι ''παράνομη'',ας κατανοήσουμε πως η αγάπη είναι ο πνευματικός νόμος του είναι ,του ευ είναι και του αεί είναι....το άνοιγμα του κόσμου στο Θεό...
''Αγάπη και γάμος'' εκδ. Ακρίτας
Αφιερώνεται στο Στέλιο και τη Βαγγελίτσα που συνειδητά αποφάσισαν να ζήσουν το μυστήριο του γάμου!

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Να μην ξεχάσω να...

 

_Λένα Διβάνη, συγγραφέας - Aν. καθηγήτρια της Nομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

1. Να μην ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια. Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς – να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι. Να δω από πού, από τι προσπαθεί ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού. Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.

 

2. Να θυμηθώ αυτό που έλεγε ο Άμος Οζ σε μια ταβέρνα: δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις πολύ και να γνωρίσεις πολλούς, για να καταλάβεις την ανθρώπινη ψυχή. Αρκεί να είσαι μια μύγα στην κρεβατοκάμαρα ενός ζευγαριού… ! Να μην ξεχάσω να γίνω μύγα. Στην κρεβατοκάμαρά μου έστω. Και στις δικές σας.

 

3. Να είμαι συνειδητή, να μην αφαιρούμαι. Να ξυπνάω το πρωί και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως σήμερα αυτό που θα ζήσω είναι η πραγματική μου ζωή κι όχι μια πρόβα τζενεράλε. Αυτή η μέρα, αν την αφήσεις ηλίθια, θα πεθάνει ανεπιστρεπτί. Θα ταφεί άδοξα στον παράδεισο των χαμένων ημερών και των καλών προθέσεων. Αυτό να του λέω.

 

4. Να μην ξεχάσω να παραγγείλω την αυριανή μου μέρα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι είναι η σκηνοθεσία της μέρας που αρχίζει. Ανοίγεις τα μάτια, τεντώνεσαι κι αρχίζεις να ονειρεύεσαι τη μέρα που θέλεις να ζήσεις. Να μην αφήσω την τύχη να μου ρίχνει τα σκουπίδια της. Να ζήσω μέρες χειροποίητες. Και νύχτες.

 

5. Να θυμηθώ να μη φοβάμαι το φόβο. Έζησα αρκετά χρόνια μέχρι τώρα και το είδα. Ο φόβος θα με βρει όπου και να ’μαι. Μην κρύβεσαι, ρε πουλάκι μου, τζάμπα κόπο κάνεις.

 

6. Να θυμάμαι να μην απελπίζομαι, να μη με παίρνει από κάτω. Ζούμε ένα τέλος εποχής, εντάξει αλλά κάπου θα βγάλει αυτό. Τόσοι πολλοί απελπισμένοι δεν μπορεί, θα ψοφήσει η άγρια ιδιωτεία, θα γεννήσουν μια ενέργεια που θα γεννήσει με τη σειρά της κάτι άλλο… Πιο βιώσιμο, πιο ανθρωποκεντρικό.

 

7. Να μην ξεχάσω να επιζήσω μέχρι να έρθουν αυτές οι άλλες μέρες. Όπως μπορώ. Με τους φίλους μου. Όχι αυτούς τους facebook. Τους πραγματικούς.


Στο Χρήστο ,εξαιρετικά αφιερωμένο,που μου ζήτησε να το αναρτήσω.

Καλη συνέχεια στις εξετάσεις σου μικρέ μου!

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Μέσα απ'τα δύσκολα οι καρδιές ανταμώνουν....



Διχοτομούνται οι καρδιές σαν ανταμώνουν
όπως το ρόδι που ανοίγει και μοιράζεται σε χέρια απλωμένα...
και ζουν μες τη σιωπή και ταξιδεύουν...
όπως τα φύλλα στη κοίτη του ποταμού....
ιριδίζοντας ,
στα τραχειά βράχια των βλεμμάτων...
Απλωμένα σύννεφα οι καρδιές σαν ανταμώνουν
μιας βροχής καρποφόρας, άγγελος...
και ζουν μες την ανάσα
και διαβαίνουν....
όπως ο ήλιος στη δύση του...
πορφυρίζοντας ,
στ' ανείπωτα όνειρα...

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Είναι έγκλημα η κατάργηση του δικαιώματος των ΑμεΑ να ζήσουν σαν άνθρωποι
65 Signatures 
Published by Λυγερή Βασιλείου on Apr 02, 2010
Category: Human Rights
Region: Greece
Target: Στην Ελληνική Κυβέρνηση
Background (Preamble):
Από Τον ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ. http://ligery.pblogs.gr ΝΤΡΟΠΗ και στους 300 του Ελληνικού Κοινοβουλία Αν δεν αποτρέψουν το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους , αρχής γενομένης, από τον πλέον αδύναμο κρίκο του, τις μονάδες αποασυλοποίησης - υποστήριξης κι επανένταξης των "παιδιών" της Λέρου. ΞΕΦΤΙΛΑ για το ΠΑΣΟΚ αν ακυρώσει τελικά ξεδιάντροπα τον ίδιο του τον εαυτό,καταργώντας υποδομές στον χώρο της ψυχικής υγείας, που το ίδιο ίδρυσε κάνοντας "χρήση " του πακτωλού των κονδυλίων που εισέρρευσαν τότε στην Ελλάδα από το Ταμείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον συγκεκριμένο σκοπό της αποασυλοποίησης. Σε μια περίοδο όπου ο λαός μας ΕΞΑΝΑΓΚΆΖΕΤΑΙ να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί αυτού του είδους πολιτικές ανάλγητες πρακτικές, δοκιμάζουν επικίνδυνα το κοινωνικό αίσθημα. Το Ελληνικό Λαϊκό αίσθημα που είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος κάθε κυβέρνησης όταν το σέβεται. αλλά και ο ισχυρότερος αντίπαλος της όταν το προσβάλλει βάναυσα.

Είναι η πρώτη φορά ,στους τριάντα μήνες πορείας αυτής της σελίδας που αναφερόμαστε ονομαστικά σε πολιτικό κόμμα κι αναλαμβάνουμε την ευθύνη γι αυτό. Καταθέσετε δημόσια την ταυτότητά του κόμματός σας που έφερε ο Λαός στην εξουσία κύριοι του ΠΑΣΟΚ, προς αναγνώριση - ταυτοποίηση στοιχείων.... Αν αποδειχθείτε ύποπτοι πλαστογραφίας των Αρχών που διακηρύσσετε, πηγαίνετε κύριοι και κυρίες. . Συνταχθείτε μαζί με τούς άλλους.

Αφήστε στο λαό ν' αποφασίσει ποιος είναι ο λιγότερο ψεύτης κλέφτης, επίορκος, φαύλος, δυνάστης εκμεταλλευτής της αγωνίας του και βιαστής των προσδοκιών του. " Μην παίζετε με τους Έλληνες " διεμηνύσατε στους "ξένους" και πολύ καλά κάνατε κύριε Πρωθυπουργέ. " Μην παίζετε με το περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων συμπατριωτών σας εσείς και η Κυβέρνησή σας. Γιατί όλοι φέρετε την ευθύνη. Είναι παρακινδυνευμένο.... Αυτό σας διαμηνύουμε μετά λόγου γνώσης, εμείς από τον ανήφορο ΤΟΥ ΠΗΓΑΙΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ των ΑμεΑ, μιας ιδιαίτερα ευπαθούς ομάδας της κοινωνίας που αριθμεί κάποιες χιλιάδες ψυχές και τις οικογένειές τους. Μη μου συγχωρήσετε φίλοι αναγνώστες το ύφος της γραφής. Αλλά διαβάσετε την είδηση που ακολουθεί και την οφείλω στην σελίδα http://psi-action.blogspot.com/
Petition:
Κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδος.

Μην αφήνετε από τριμήνου και πλέον απλήρωτους τους εργαζόμενους στις Δομές Υποστήριξης και Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης του προγράμματος "ΨΥΧΑΡΓΩΣ" Εξωθείτε τις Δομές σε κλείσιμο την μια μετά την άλλη. Τινάζετε το πρόγραμμα στον αέρα και στέλνετε ανυπεράσπιστους ανθρώπους πίσω στα κολαστήρια των Δημόσιων ψυχιατρείων.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

http://pneymatiko.files.wordpress.com/2009/04/anastash-p.jpg
Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό δεν είναι μια αποτυχία που αποκαταστάθηκε κάπως μετά την Ανάστασή του. Ο ίδιος ο θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι μια νίκη. Νίκη τίνος πράγματος; Μόνο μια απάντηση μπορεί να υπάρξει: Η νίκη της οδυνώμενης αγάπης. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη...ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην» (Άσμα Ασμ. 8, 6-7). Ο Σταυρός μας δείχνει μιαν αγάπη που είναι δυνατή σαν το θάνατο, μιαν αγάπη ακόμη πιο δυνατή.
Ήταν θεληματική αγάπη κι όχι καταναγκασμός αυτό που έφερε τον Ιησού στο θάνατό του. Στην αγωνία του μέσα στον κήπο και στη Σταύρωσή του οι σκοτεινές δυνάμεις του επιτίθενται μ' όλη τους την ορμή, αλλά δεν μπορούν ν' αλλάξουν τη συμπόνια του σε μίσος· δεν μπορούν να εμποδίσουν την αγάπη του να συνεχίσει να είναι η ίδια. Η αγάπη του δοκιμάζεται ως το έσχατο σημείο, αλλά δεν καταπνίγεται.
Η νίκη της γεμάτης πόνο αγάπης του πάνω στο Σταυρό δεν είναι απλώς ένα παράδειγμα για μένα που μου δείχνει τι θα μπορούσα να πετύχω εγώ ο ίδιος αν μπορούσα να τον μιμηθώ με τις δικές μου δυνάμεις. Πολύ περισσότερο απ' αυτό, η πονεμένη του αγάπη έχει πάνω μου ένα δημιουργικό αποτέλεσμα, μεταμορφώνοντας την καρδιά μου και τη θέλησή μου, ελευθερώνοντάς με από τα δεσμά, ολοκληρώνοντάς με, κάνοντας δυνατό για μένα ν' αγαπώ μ' ένα τρόπο που θα ήταν τελείως περ' από τις δυνάμεις μου, αν πρώτα δεν ειχ' αγαπηθεί απ' αυτόν. Γιατί μέσα στην αγάπη ταυτίστηκε μαζί μου· και η νίκη του είναι νίκη μου. Κι έτσι ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό είναι πράγματι, όπως τον περιγράφει η Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, ένας «ζωοποιός θάνατος»
Ο Χριστός δεν μας προσφέρει ένα δρόμο που παρακάμπτει την οδύνη, αλλά ένα δρόμο μέσα απ' αυτήν· όχι υποκατάσταση, αλλά λυτρωτική συμπόρευση
Αυτή είναι η αξία του Σταυρού του Χριστού για μας. Αν τη συνδέσουμε με την Ενσάρκωση και τη Μεταμόρφωση που προηγήθηκε, και με την Ανάσταση που την ακολουθεί -γιατί όλ' αυτά είναι αχώριστα μέρη μιας μοναδικής πράξης ή «δράματος»- η Σταύρωση πρέπει να κατανοηθεί σαν ύψιστη και τέλεια νίκη, θυσία και πρότυπο. Και σε κάθε περίπτωση η νίκη, η θυσία και το πρότυπο είναι της αγάπης που πάσχει.

Έτσι βλέπουμε το Σταυρό:
την τέλεια νίκη της ταπείνωσης που ξέρει ν' αγαπάει πάνω στο μίσος και το φόβο·
την τελεία θυσία ή την εκούσια αυτοπροσφορά της συμπόνιας που ξέρει ν'αγαπάει·
το τέλειο πρότυπο της δημιουργικής δύναμης της αγάπης. 

Κάλλιστος Ware

Μια αναστάσιμη πορεία ,μέσα απ' τον πόνο που προκαλείται απ τη θέα του αλλοτροιωμένου προσώπου μας,εύχομαι για όλους τους συμπορευτές και παρατηρητές της ''Καλύβας''

Καλό Πάσχα!

pasxalia_386






Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

http://www.mamatsios.gr/albums/userpics/normal_7.jpg
 Μεγάλη Πέμπτη ,
κι έσκυψα γλυκά  να σε φιλήσω,
σ' ένα φιλί ,θερμό φιλί, τον πόνο μου να κλείσω.
Κι εκεί π' ακούμπησα στη θεία πληγή τα χείλη,
αλάλητα Σε ικέτευσα,
στον κόσμο όσο ζήσω,
μπρος στο Σταυρό Σου να καεί η ζωή μου σαν καντήλι.

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

...Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων.....


Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.

Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σήν δούλην παρίδης, Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Κασσιανή η Υμνογράφος

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:

Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

''Τα Πάθη τα σεπτά......''

Η δομή της Μεγάλης Εβδομάδος είναι ακριβώς η αναπαράσταση της τελευταίας εβδομάδος της επί γης παρουσίας του Χριστού μας. Κάθε ημέρα «μνείαν ποιούμεθα», όπως αναφέρει το ιερό συναξάρι, κάποιου από εκείνα τα σωτήρια γεγονότα
 Τη Μεγάλη Δευτέρα τιμάμε μια μεγάλη προσωπικότητα της Π.Δ. τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, ο οποίος είναι ο ίδιος, με τα άδικα παθήματά του, τύπος του Χριστού  και επίσης ενθυμούμαστε το γεγονός της «ξηρανθείσης συκής» από τον Κύριο, ως ζωντανή προτροπή στους πιστούς για παραγωγή πνευματικών καρπών.
Τη Μεγάλη Τρίτη ενθυμούμαστε τις διδακτικότατες παραβολές των Δέκα Παρθένων και των Ταλάντων, οι οποίες έχουν υψίστη σημασία για τη σωτηρία μας, υπενθυμίζοντάς μας την φοβερή και αδέκαστη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Την Μ. Τετάρτη τιμάμε τη μετάνοια της αμαρτωλής γυναικός, η οποία άλειψε με μύρο από ευγνωμοσύνη τα πόδια του Κυρίου, λίγο πριν το Πάθος Του και ακόμα τη μέρα αυτή θυμόμαστε την προδοσία του άθλιου Ιούδα.
 Τη Μ. Πέμπτη εορτάζουμε τα σωτήρια γεγονότα που συνέβηκαν κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, τον ιερό Νιπτήρα, την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, την Αρχιερατική Προσευχή του Κυρίου και την σύλληψη του Κυρίου.
Την Μ. Παρασκευή προσκυνούμε τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Το Μ. Σάββατο τιμάμε τη θεόσωμο Ταφή του Κυρίου μας και την εις 'δου Κάθοδόν Του.

 Λάμπρου Σκόντζου «ΦΘΑΣΑΝΤΕΣ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΠΑΘΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ1ttwChEbCGqH1Jiy4qyXRySn7e58yzYVquy6h5VWRARtOtmIyqt7UUWqtK4kt7ED1aVCHhHkaeFEnuGpe8z_NqjQo7glPWgtowLvABh0ZIyok9rDDk_c6ZZFd_N4eLbzHYI0mUUMjk2y/s1600/%C3%8E%C2%BD%C3%8F%E2%80%A6%C3%8E%C2%BC%C3%8F%E2%80%A0%C3%8E%C2%AF%C3%8E%C2%BF%C3%8F%E2%80%9A.bmp




Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

''Παῖδες ἀνευφήμησαν, μετὰ βαΐων καὶ κλάδων...''



Είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα
Είσοδος στο Θείο Πάθος.
¨Εξοδος απο τα πάθη μας.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Αγάπη,η χαραμάδα της αιωνιότητας!

WILDFLOWER 8.jpg

H σφραγίδα του Θεού υπάρχει πάνω σ'ολόκληρη τη φύση.Ολα τα πλάσματα είναι ερωτικά γράμματα του Θεού προς εμάς.Είναι ξεσπασμα αγάπης.Ολη η φύση είναι ένα ξεσπασμα αγάπης,για να αναφλέγει τη φωτιά της αγάπης μέσα μας.Δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης όλα τα πράγματα,δεν έχουν άλλο νόημα.Δεν έχουν να μας δώσουν άλλη ευχαρίστηση,άλλη ικανοποίηση από αυτή,από το να αναδεύουν μέσα μας την αγάπη του Θεού.
    Ernesto Cardenal [ποιητής απ' τη Λατινικη Αμερική παγκοσμίου φήμης,μέλος των Sandinistas, πρώην υπουργός πολιτισμού της Νικαράγουα].Εκδόσεις Εν πλω

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Αφιερωμένη.....

στα όνειρα και τις αξίες που αντιστέκονται......

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Το σημερινό σχολείο βλάπτει σοβαρά την υγεία????

Ωρα 7.οοπ.μ Εξω απ το σχολείο μια ασυνήθιστη Σαββατιάτικη φασαρία.Οι μαθητές της Γ' Γυμνασίου αναχωρούν για τριήμερη εκδρομή!Παρόντες και οι συνοδοί καθηγητές συμμερίζονται τη χαρά τους αλλά έχουν και εκείνο το γνώριμο σφύξιμο στη καρδιά,την αγωνία της ευθύνης και του απροόπτου.
Ωρα 8.οομμ.Εξω απ το σχολείο ,ημέρα Δευτέρα πάλι χαρούμενες φωνές αλλά αυτή τη φορά συνοδεύονται με αγκαλιές και φιλιά και ευχαριστίες των μαθητών στους συνοδούς τους.Τέλος εκδρομής ....γεμάτες οι ψυχές ....γεμάτες εκπλήξεις ....γεμάτες ικανοποίηση....γεμάτες!!!
Οι μαθητές ήταν μια αληθινή έκπληξη για την ομάδα των συνοδών.Χαρούμενα,γελαστά,συνεργάσιμα,εφευρετικά παιδιά,με μια ευγένεια που απόσπασε τα συγχαρητήρια ακόμα και των υπαλλήλων του ξενοδοχείου.Μαθητές, που στο σχολείο όλο και κάποια ζουζουνιά έκαναν,ηταν τόσο συνεργάσιμοι!Μαθητές αδιάφοροι στα μαθήματα εδειξαν ενδιαφέρον για τη φύση ,τα παραδοσιακά σπίτια και τον αθλητισμό.Εφηβοι κλεισμενοι στο εαυτό τους,άλλοι που σπάνια μιλούσαν στη τάξη και βαριόντουσαν ακόμα και το βιβλίο να ανοίξουν ,χαμογελούσαν ,συζητούσαν ,εκαναν επιλογές και δεν βαριόντουσαν να ανεβοκατεβαίνουν τα καλτερίμια και να φωτογραφίζουν ενθουσιασμένοι!
Φυσικά σε μια τέτοια εκδρομή προκύπτουν και προβλήματα.Σ'αυτό το σημείο ήρθε η άλλη έκπληξη.Οι μαθητές βοηθούσαν να λυθούν,να μειωθούν οι γκρίνιες και να υπάρχει κλίμα ευχάριστο!
Αν μπορούσαμε να ακτινογραφήσουμε το μυαλό και την καρδιά των καθηγητών ,επιστρέφοντας ,θα βλέπαμε θαυμαστικά και ερωτηματικά αποτυπωμένα!
Τελικά μήπως το σημερινό σχολείο βλάπτει σοβαρά την υγεία των εφήβων?????

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Καθώς έρχεται η Άνοιξη...........

  Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται.
 εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.
 νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
(Απ. Παύλου Α' Κορ.ιγ΄)


Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αλλά αγάπη δεν έχω, έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι. Και αν δώσω για τροφή όλα τα υπάρχοντά μου και αν παραδώσω το σώμα μου, για να καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν ωφελούμαι.
 Η αγάπη μακροθυμεί, συμπεριφέρεται με χρηστότητα, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δε μεγαλοκαυχιέται, δε φουσκώνει από υπερηφάνεια, δε συμπεριφέρεται άσχημα, δε ζητά τα δικά
της δεν παροξύνεται, δε λογίζεται το κακό, δε χαίρει για την αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει.
Είτε όμως προφητείες, θα καταργηθούν. είτε γλώσσες, θα πάψουν. είτε γνώση, θα καταργηθεί.
 Γιατί μερικώς γνωρίζουμε και μερικώς προφητεύουμε. Όταν όμως έρθει το τέλειο, το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, λαλούσα σαν νήπιο, φρονούσα σαν νήπιο, λογιζόμουν σαν νήπιο. όταν έγινα άντρας, κατάργησα τα νηπιακά πράγματα. Γιατί βλέπουμε τώρα μέσα από κάτοπτρο αινιγματικά, τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο. τώρα γνωρίζω μερικώς, τότε όμως θα γνωρίσω καλά καθώς και γνωρίστηκα καλά.
 Τώρα λοιπόν μένουν: πίστη, ελπίδα, αγάπη. τα τρία αυτά. Μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη.


Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Η Προσευχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Η Σωφροσύνη

Σωφροσύνη! Αν δεν περιορίσουμε –πράγμα που συχνά και πολύ λαθεμένα γίνεται- την έννοια της λέξης «σωφροσύνη» μόνο στη σαρκική σημασία της, θα μπορούσε να γίνει κατανοητή σαν το θετικό αντίστοιχο της λέξης «αργία». «Αργία», πρώτα απ' όλα, είναι η αδράνεια, τα σπάσιμο της διορατικότητας και της ενεργητικότητάς μας, η ανικανότητα να βλέπουμε καθολικά, σφαιρικά. Επομένως αυτή η ολότητα είναι το εντελώς αντίθετο από την αδράνεια.

 Ο Χριστός επαναφέρει την «ολότητα» (τη σωφροσύνη) μέσα μας και το κάνει αυτό αποκαθιστώντας την αληθινή κλίμακα των αξιών, με το να μας οδηγεί πίσω στο Θεό.


Η Ταπεινοφροσύνη

Ο πρώτος και υπέροχος καρπός της σωφροσύνης είναι η ταπεινοφροσύνη. Πάνω απ' όλα είναι η νίκη της αλήθειας μέσα μας, η απομάκρυνση του ψεύδους μέσα στο οποίο ζούμε. Μόνο η ταπεινοφροσύνη είναι άξια της αλήθειας· μόνο μ' αυτή δηλαδή μπορεί κανείς να δει και δεχτεί τα πράγματα όπως είναι και έτσι να δει το Θεό, το μεγαλείο Του, την καλωσύνη Του και την αγάπη Του στο καθετί. Να γιατί, όπως ξέρουμε, ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Η Υπομονή


Μετά τη σωφροσύνη και την ταπεινοφροσύνη, κατά φυσικό τρόπο, ακολουθεί η υπομονή. Ο «φυσικός» ή «πεπτωκώς» άνθρωπος είναι ανυπόμονος, γιατί είναι τυφλός για τον εαυτό του, και βιαστικός στο να κρίνει και να καταδικάσει τους άλλους. Με διασπαρμένη, ατελή και διαστρεβλωμένη γνώση των πραγμάτων που έχει, μετράει τα πάντα με βάση τις δικές του προτιμήσεις και τις δικές του ιδέες. Αδιαφορεί για τον καθένα γύρω του εκτός από τον εαυτό του, θέλει η ζωή του να είναι πετυχημένη τώρα, αυτή τη στιγμή.

Η υπομονή, βέβαια, είναι μια αληθινά θεϊκή αρετή. Ο Θεός είναι υπομονετικός όχι γιατί είναι «συγκαταβατικός» αλλά γιατί βλέπει το βάθος όλων των πραγμάτων, γιατί η εσωτερική πραγματικότητά τους, την οποία εμείς με την τυφλότητά μας δεν μπορούμε να δούμε, είναι ανοιχτή σ' Αυτόν. Όσο πιο κοντά ερχόμαστε στο Θεό τόσο περισσότερο υπομονετικοί γινόμαστε και τόσο πιο πολύ αντανακλούμε αυτή την απέραστη εκτίμηση για όλα τα όντα, πράγμα που είναι η κύρια ιδιότητα του Θεού.

Η Αγάπη

Τέλος, το αποκορύφωμα και ο καρπός όλων των αρετών, κάθε καλλιέργειας και κάθε προσπάθειας, είναι η αγάπη. Αυτή η αγάπη που, όπως έχουμε πει, μπορεί να δοθεί μόνο από το Θεό, είναι το δώρο που αποτελεί σκοπό που αποτελεί σκοπό για κάθε πνευματική προετοιμασία και άσκηση.

Η υπερηφάνεια

Όλα αυτά συγκεφαλαιώνονται στην τελική αίτηση της προσευχής του Αγίου Εφραίμ με την οποία ζητάμε: «…δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου…». Εδώ τελικά δεν υπάρχει παρά μόνο ένας κίνδυνος: η υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια είναι η πηγή του κακού και όλο το κακό είναι η υπερηφάνεια. Παρ' όλα αυτά δεν είναι αρκετό για μένα να βλέπω τα «ἐμά πταίσματα» γιατί ακόμα και αυτή η φαινομενική αρετή μπορεί να μετατραπεί σε υπερηφάνεια.

Τα πατερικά κείμενα είναι γεμάτα από προειδοποιήσεις για την ύπουλη μορφή ψευτοευσέβειας η οποία στην πραγματικότητα με το κάλυμμα της ταπεινοφροσύνης και της αυτομεμψίας μπορεί να οδηγήσει σε μια πραγματικά δαιμονική υπερηφάνεια. Αλλά όταν βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα και δεν κατακρίνουμε τους αδελφούς μας, όταν με άλλα λόγια, η σωφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη, η υπομονή και η αγάπη γίνονται ένα σε μας, τότε και μόνο τότε ο αιώνιος εχθρός –η υπερηφάνεια- θ' αφανιστεί μέσα μας.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν
«Μεγάλη Σαρακοστή»,
εκδόσεις «Ακρίτας»


Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Η Προσευχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ευχή του αγ.Εφραίμ του Σύρου

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου,
πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας,
καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
ὑπομονής καί ἀγάπης
χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ,
δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα,
καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου,
ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».

Γιατί αυτή η σύντομη και απλή προσευχή κατέχει μια τόσο σημαντική θέση στην όλη λατρεία της Μεγάλης Σαρακοστής; Διότι απαριθμεί, μ' ένα μοναδικό τρόπο, όλα τα αρνητικά και τα θετικά στοιχεία της μετάνοιας και αποτελεί, θα λέγαμε, ένα «κανόνα ελέγχου» του προσωπικού μας αγώνα στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Αυτός ο αγώνας σκοπεύει πρώτα απ' όλα στην απελευθέρωσή μας από μερικές βασικές πνευματικές ασθένειες που διαμορφώνουν τη ζωή μας και μας κάνουν πραγματικά ανίσχυρους ακόμα και για να κάνουμε αρχή στροφής στο Θεό.

Η αργία

Η βασική ασθένεια είναι η αργία. Είναι η παράξενη εκείνη τεμπελιά και η παθητικότητα ολόκληρης της ύπαρξής μας που πάντα μας σπρώχνει προς τα «κάτω» μάλλον παρά προς τα «πάνω» και που διαρκώς μας πείθει ότι δεν είναι δυνατό ν' αλλάξουμε και επομένως δε χρειάζεται να επιθυμούμε την αλλαγή. Είναι ένας βαθιά ριζωμένος κυνισμός που σε κάθε πνευματική πρόκληση απαντάει με το «γιατί;» και καταντάει την ζωή μας μια απέναντι πνευματική φθορά. 

Η λιποψυχία2

Το αποτέλεσμα της «αργίας», είναι η «λιποψυχία»2. Είναι μια κατάσταση δειλίας που όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας τη θεώρησαν το μεγαλύτερο κίνδυνο της ψυχής. Η λιποψυχία, η αποθάρρυνση, είναι η ανικανότητα του ανθρώπου να βλέπει καθετί καλό ή θετικό! Είναι η αναγωγή των πάντων στον αρνητισμό και στην απαισιοδοξία. Η λιποψυχία είναι η αυτοκτονία της ψυχής γιατί όταν ο άνθρωπος κατέχεται απ' αυτή είναι εντελώς ανίκανος να δει το φως και να το επιθυμήσει.

Η φιλαρχία

Πνεύμα φιλαρχίας! Φαίνεται παράξενο πως η αργία και η λιποψυχία είναι ακριβώς εκείνα που γεμίζουν τη ζωή μας με τον πόθο της φιλαρχίας. Μολύνοντας όλη μας την τοποθέτηση απέναντι στη ζωή, κάνοντας την άδεια και χωρίς νόημα, μας σπρώχνουν ν' αναζητήσουμε αντιστάθμισμα σε μια ριζικά λανθασμένη στάση απέναντι στα άλλα πρόσωπα.

Αν η ζωή μου δεν είναι προσανατολισμένη προς τον Θεό, αν δεν σκοπεύει σε αιώνιες αξίες, αναπόφευκτα θα γίνει εγωιστική και εγωκεντρική, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνονται τα μέσα για τη δική μου αυτοϊκανοποίηση. Αν ο Θεός δεν είναι ο «Κύριος και Δεσπότης της ζωής μου», τότε το εγώ μου γίνεται ο κύριος και δεσπότης μου, γίνεται το απόλυτο κέντρο του κόσμου μου και αρχίζω αν εκτιμώ καθετί με βάση τις δικές μου ανάγκες, τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου επιθυμίες και τις δικές μου κρίσεις.

Έτσι η επιθυμία της φιλαρχίας  γίνεται μια αναζήτηση υποταγής τους σε μένα. Δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να εκφράζεται η φιλαρχία μου σαν έντονη ανάγκη να διατάζω και να κηδεμονεύω τους «άλλους». Μπορεί επίσης να εκφράζεται και σαν αδιαφορία, περιφρόνηση, έλλειψη ενδιαφέροντος, φροντίδας και σεβασμού. Και είναι ακριβώς η «αργία», μαζί με τη «λιποψυχία» που απευθύνονται αυτή τη φορά προς τους άλλους· έτσι συμπληρώνεται η πνευματική αυτοκτονία με την πνευματική δολοφονία.

Η αργολογία

Τέλος είναι η αργολογία. Απ' όλα γενικά τα δημιουργήματα μόνον ο άνθρωπος προικίστηκε με το χάρισμα του λόγου. Όλοι οι Πατέρες βλέπουν σ' αυτό το χάρισμα την ακριβή «σφραγίδα» της θείας εικόνας στον άνθρωπο γιατί ο ίδιος ο Θεός αποκαλύφθηκε σαν Λόγος (Ιωαν. 1:1).

Αλλά όντας ο λόγος το ύψιστο δώρο, έτσι είναι και ο ισχυρότερος κίνδυνος. Όπως είναι η κυρίαρχη έκφραση του ανθρώπου, το μέσο για την προσωπική του πλήρωση, για τον ίδιο λόγο, είναι και το μέσο για την πτώση του, για την αυτοκαταστροφή του, για την προδοσία και την αμαρτία. Ο λόγος σώζει και ο λόγος σκοτώνει· ο λόγος εμπνέει και ο λόγος δηλητηριάζει. Ο λόγος είναι το μέσο της Αλήθειας αλλά είναι και μέσο για το δαιμονικό ψέμα.

Έχοντας μια βασικά θετική δύναμη ο λόγος, έχει ταυτόχρονα και μια τρομακτικά αρνητική. Ο λόγος δηλαδή δημιουργεί θετικά ή αρνητικά. Όταν αποσπάται από τη θεία καταγωγή και το θείο σκοπό του γίνεται αργολογία. «Ενισχύει» την αργία, τη λιποψυχία και τη φιλαρχία και μετατρέπει τη ζωή σε κόλαση. Γίνεται η κυρίαρχη δύναμη της αμαρτίας.

Αυτά τα τέσσερα σημεία είναι οι αρνητικοί «στόχοι» της μετάνοιας. Είναι τα εμπόδια που πρέπει να μετακινηθούν. Αλλά μόνον ο Θεός μπορεί να τα μετακινήσει. Ακριβώς γι' αυτό και το πρώτο μέρος της προσευχής αυτής είναι μια κραυγή από τα βάθη της καρδιάς του αβοήθητου ανθρώπου.

Στη συνέχεια η προσευχή κινείται στους θετικούς σκοπούς της μετάνοιας.

[Συνεχίζεται....]

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Η'' δυνατή αδυνατότητα'' !

Είναι η αγάπη και πάλι που αποτελεί το θέμα της Κυριακής της Απόκρεω.

Η χριστιανική αγάπη είναι η «δυνατή αδυνατότητα» να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει μέσα στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές να τον φέρει κοντά μου, όχι σαν μια ευκαιρία για «καλή πράξη» η για εξάσκηση της  φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.

Αληθινά τι άλλο είναι αγάπη παρά αύτη η μυστηριώδης δύναμη που ξεπερνάει τα τυχαίο και το εξωτερικό στον «άλλο» - ξεπερνάει δηλαδή την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, τη διανοητική του ικανότητα - και φτάνει στην ψυχή του, τη μοναδική και μοναδικά προσωπική «ρίζα» της ανθρώπινης ύπαρξης, το αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα του; Αν ο Θεός αγαπάει κάθε άνθρωπο είναι ακριβώς γιατί Αυτός μόνο γνωρίζει τον ατίμητο και απόλυτα μοναδικό θησαυρό, την «ψυχή» η το «πρόσωπο», που έδωσε στον κάθε άνθρωπο. Η χριστιανική αγάπη λοιπόν είναι η συμμετοχή σʹ αυτή τη θεϊκή γνώση, είναι το δώρο αυτής της θεϊκής αγάπης.

Δεν υπάρχει «απρόσωπη» αγάπη γιατί αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλυψη του «προσώπου» στον «άνθρωπο», η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά. Είναι η ανακάλυψη σε κάθε άνθρωπο αυτού που τον κάνει «αξιαγάπητο» και που είναι δοσμένο από το Θεό.

Η παραβολή για την Τελευταία Κρίση αναφέρεται στη χριστιανική αγάπη.  Ο καθένας μας έχει λάβει το δώρο και τη χάρη της αγάπης του Χριστού. Ξέρουμε ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά έχουν ανάγκη απʹ αύτη την προσωπική αγάπη, έχουν ανάγκη να τους αναγνωρίζεται δηλαδή η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μʹ ένα ξεχωριστό τρόπο.

Ξέρουμε ακόμα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται «εν φυλακή», είναι «πεινώντες και διψώντες» ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι όσο στενά και περιορισμένα και αν είναι τα πλαίσια της προσωπικής μας ύπαρξης ο καθένας από μας δημιουργήθηκε υπεύθυνος για μια μικρή θέση στη Βασιλεία του Θεού, και έγινε υπεύθυνος εξαιτίας αυτού του δώρου της αγάπης του Χριστού.
  
Alexander Schmeman

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Πορεία προς το Πάσχα


Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Εiναι τόσο σπάνιο η αγάπη να σέβεται τὴν ελευθερία. Είναι τόσο σπάνιο πράγμα να συντροφεύεται η αγάπη απ᾿ τὴν τρυφερότητα.Είναι η  ίδια η τρυφερότητα μια ατμόσφαιρα ελευθερίας. Και αυτὸ οφείλεται στο οτι η τρυφερότητα δε ξεκινάει απὸ καμιὰ σκοπιμότητα. Είναι η  ιδια  ένας αυτοσκοπός, μια γνησιότητα. Αυτὸ μόνο.

Xρ.Γιανναράς''Πείνα και Δίψα''


Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Σχολιασμοί.....

των μαθητών στην παραβολή του Ασώτου:
''Καθένας έχει την''περιουσία'' του .Η αξιοποίησή της είναι προσωπική ευθύνη.''
''Η ελευθερία που αναζητάμε δεν οδηγεί πάντα σε ελεύθερους δρόμους...''
''Το πιο δύσκολο τελικά είναι να τολμήσεις να δεις τη αθλιότητα του εαυτού σου .Το επόμενο δύσκολο βήμα είναι να αποφασίσεις να αλλάξεις''
''Δε θέλω να με λυπούνται αυτοί που λεν πως μ'αγαπούν.Θέλω να με σπλαχνίζονται,να γίνονται σπλαχνα μου και να νοιώθουν ....''
''Αν ο θεός είναι έτσι τότε αξίζει να τον αναζητήσουμε''
''Το τραγικό πρόσωπο της παραβολής δεν είναι ο Ασωτος αλλά ο μεγάλος γυιος.Αυτός είναι ο ανάπηρος αφου δε μπορεί να σπλαχνιστεί ,να συγχωρέσει ,να αγαπήσει''
''Οταν είμαστε αδειοι απο αγάπη και αξίες ,τα ''ξυλοκέρατα''που αναζητάμε δε μπορούν να καλύψουν το κενό μας''
''Η χειρότερη συμφορα που μπορεί να σε βρει δεν είναι να μην σαγαπούν αλλά να μη μπορείς να αγαπάς...''

[Μετάνοια+1.jpg]

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.
Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξερα
πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες
τοῦ ἥλιου τὸ φῶς. Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας
μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,
μὲς ἀπὸ σένα - πλησιάζουν τὰ πράγματα,
γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορῶ
ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλω
σ᾿ εὐθεῖες τὸ φῶς.

Νικηφόρος Βρεττάκος


Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

«Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερη η οδύνη της ψυχής.
 Όσο πληρέστερη η αγάπη τόσο πληρέστερη η γνώση.
Όσο πιο φλογερή η αγάπη τόσο πιο πύρινη η προσευχή.
Όσο τελειότερη η αγάπη, τόσο αγιότερος ο βίος»
Γερ.Σωφρόνιος
Rose

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

.......δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε.....

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε γι' αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το μεγάλο ποτάμι

αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν

κι ανθρώπους που σπέρνουν και που Θερίζουν και σε μεγάλους τάφους ακόμη

και μικρές κατοικίες των νεκρών.

Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων κι από τα μάτια των αυθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,

χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή έστω και για τα μεγάλα~

όταν κοιτάζουν ίσια πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συνήθισε ν' αναμετρά το δρόμο του με τ' άστρα,

oχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι, πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν' αλλάζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει~

αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πόΘου μας και της καρδιάς μας, στη στάλα του μεσημεριού,

εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,

πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη

και βούλιαξε μέσα στην άμμο αφήνοντας πίσω της μονάχα

εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.

Κάιρο, 20 lουνίου '42 Γ.Σεφέρης



Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Μικρές σκέψεις για 2010 βηματισμοί....

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda ( Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση : Βασίλη Χατζηγιάννη )