"ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ...."
Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μια μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά απο κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από την στιγμή που αφήνει την φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρεί. Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι... Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξή του. Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για να ακούσει, κι ο Θεός χαμογελάει στους Ουρανούς του. Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο... 'Η τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος...... katerina
1 σχόλιο:
''ακουστε να σας πω το ποιήμα μου.ειναι του Λάμπρου Πορφύρα.αυτό ζω εγώ τώρα,το εχώ συνεχώς μπροστά μου.ταιριάζει με τη ζωη μου''.
κι υστερα τιποτ'αλλο
κιόταν θα 'σβηνε έτσι η ζωή μου απο χαρά γεματη,
λίγα κλαδια τους παλι να μου δίνανε
να γινουν το στερνό μου το κρεβατι...
βιος κ' λογοι ,Γ.Πορφύριου
Δημοσίευση σχολίου