Τη βάρκα μου τη λένε ''κουβεντούλα''!

Η κουβεντούλα με αγαπημένους φίλους πολλές φορές είναι τόσο γόνιμη που με προκαλεί να αναζητήσω αγαπημένα αναγνώσματα και να πάω τη σκέψη και την καρδιά μου λίγο παραπέρα ....Σας παραθέτω λοιπον αποσπασματα απο τα βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκης που με έπεισαν να δω λιγάκι αλλιως αυτό το δύσκολο ταξιδεμα στην καθημερινότητα !
Αφιερωμένα.... σε ποιους άλλους?στους φίλους που δεν σταματούν ν'αναζητούν!

Χάσαμε πολλά, γιατί δε μάθαμε ποτέ να στηνουμε στην ψυχή μας αναχώματα.
Χάσαμε, γιατί δεν φορέσαμε στολές παραλλαγής.
Μα περισσότερα χάσαμε, γιατι μπερδέψαμε την αγάπη με την ανοχή...
 
..αν δεις την ψυχή μου να τρέχει με ματωμένα γόνατα κοντά σου, μην τρομάξεις...
Δεν ειναι τιποτα καλέ
.Απο το παιχνίδι είναι.
Ολα τ'απογεύματα της ζήσης μου τα πέρασα παιζοντας κυνηγητό με τα όνειρα μου...!!


Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου.
 Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
-Τι 'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;
Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί.
 Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι' άλλα.
Όπως και να 'χει το πράμα, η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα.
 Όρτζα τα πανιά λοιπόν.
Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου.
Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδένια φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη.

...Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη.
Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.
Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
 Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από το φόβο μην πληγωθείς; αξίζει να βάζεις αμπάρες στην ψυχή σου, από φόβο μην μπει κανείς και σε ληστέψει;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.
Κι όταν τσακίζεσαι να 'χεις το θάρρος να λες: με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι απ'την αρχή τώρα....


– Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις.
 Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό.
 Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση.
 Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου.
 Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου!
 Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα.
 Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!