''Απ τη μνήμη ενός Αριανού''

 Σ'ευχαριστώ Χρήστο μου για τη χαρά που μου έδωσες να γράψεις για την καλύβα
αυτή την ποιητική ανάρτηση! Και για τον περαστικό  που δεν ξέρει το Χρήστο ,
να σας πω, πως είναι μαθητής της Γ' Γυμνασίου.........!

Πιστεύω.....
στης θάλασσας το πάντα και παντού
και αισιοδοξώ στο χρώμα του δικού μου ουρανού...
Το κόκκινο ,το πράσινο και το ουράνιο τόξο.
Προσκηνώ....
σε όσα είναι εκεί,μες στο παρόν μου
και γονατίζω στης Γης το βροντερό
-για εμένα μόνο-
γέλιο.
Θυσιάζομαι ...
στα ζωώδη ένστικτα ενός υποτονικού ανθρωπισμού
και το γουστάρω...
Αργοπεθαίνω...
για μένα ,για σένα ,για αυτόν ,για αυτήν,για αυτό
και για το εμάς.
Συμφιλιώνομαι ...
στης προσευχής τις ανυπόκλεπτες ομιλίες
κι ας μην ακούγομαι....
Φορώ...
 ελατήρια στα παπούτσια
για να προφταίνω τους αετούς,τα καναρίνια
και τα σαμιαμίδια της στέγης...
Καίγομαι ...
στο, παναθρώπινης φύσεως ,πυρ
μήπως και φτάσει ο καπνός μου στις κορυφες της Πίνδου
αφού το σώμα αδυναμεί προσωρινά
μιας και ψευτομαρτύρησε η γέννησή μου πάλι....
Χάνομαι...
στα ρήματα και στα επιρρήματα
που μου σφυρίζουν τα βράδια
το ''λατρεύω'',το ''μικραίνω'',το ''αγγίζω''
το ''τώρα '' ή το ''ποτέ''
στης βασιλείας των συννέφων
την πλάνη που πλανάται....