...τα νούφαρα είναι πάντα σίγουρα για τον ήλιο....

Με αφορμή την ανάρτηση ''Τηλεκανιβαλισμός''http://plibyos.blogspot.com/,
μπήκα σήμερα στην τάξη γεμάτη προβληματισμό.
Κοίταξα στα μάτια τα παιδιά...αναρωτήθηκα πως θάναι η ζωή τους σ'ενα τόσο ανελεητο και σκληρό κόσμο.
Πώς να θωρακίσει ο εκπαιδευτικός αυτές τις ψυχές ώστε νάναι έτοιμες να τον αντιμετωπίσουν?
Η σημερινή οικογένεια ,αποδεδειγμένα πλέον ,δεν προσφέρει τα εφόδια για μια τέτοια άμυνα.
Δυστυχώς όμως ούτε η εκπαίδευση ,που βλέπει τον μαθητή σαν μια αποθήκη εγκεφαλικής γνώσης, μπορεί να το κάνει.
Τα παιδιά μας δυστυχώς βγαίνουν ανέτοιμα σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία ,που ο στόχος της είναι να εκμεταλευτεί και να καταβροχθισει τελικά ,ότι κάνει τον άνθρωπο Ανθρωπο....
Βυθισμένη σ' αυτές τις σκέψεις ,άκουσα τον Κωνσταντίνο να μου λέει:
Κυρία ,που ξεχάσατε το χαμογελό σας σήμερα?Χαμογελάστε μας!
Ειλικρινά συγκλονίστηκα.....
Οι απαισιόδοξες σκέψεις υποχώρησαν μπροστά σ' αυτή την απλή και δυναμική παρατήρηση-προτροπή του Κωνσταντίνου!
Τελικά τα παιδιά μας, ίσως αυτό εχουν περισσότερο ανάγκη για να αναπτύξουν τις αμυνές τους :
ένα χαμόγελο αυθεντικό ...χαμόγελο αισιοδοξίας ,αγάπης και κατανόησης....
Μήπως έχει δίκιο ο ποιητής ?'' Τα παιδιά τα ξέρουν όλα......''όχι εγκεφαλικά ,αλλά μπορούν ακόμα να ψηλαφούν με την καρδιά την ομορφιά του κόσμου!!!
Επειδή,θέλω να τελειώσω αυτήν την ανάρτηση με μια ακόμα δόση αισιοδοξίας ....
το αποσπασμα της Αλκ.Παπαδάκης απ' το βιβλίο ''στο ακρογιάλι της ουτοπίας''νομιζω πως είναι εύστοχη επιλογή:

Αν έχεις νυχτωθεί σ' ένα ποτάμι ορμητικό, μη φοβηθείς.
Να ξέρεις πως τα νούφαρα είναι πάντα σίγουρα για τον ήλιο.
Κι ακόμα πως το ποτάμι ,όσο ορμητικό και να' ναναι,
λίγο πιο κάτω ξεκουράζεται.
Κάνει πλάτωμα για να καθρεφτιστεί ο Θεός.
Ακου και εμένα κάτι ξέρω....