Στη ''λυγαριά''που λυγίζει μα δεν σπάει.....

Αφιερωμένο στη Λυγερή του Πηγαιμού
http://ligery.pblogs.gr
με ιδιαίτερη εκτίμηση !!!


Κι όμως!Οσες φορές αγάπησα τον εαυτόμου,
ήταν δυο πιθαμές πριν το χαμό,όπου τον είχα οδηγήσει.
¨Ενα λεπτό πριν το σφύριγμα του φάουλ.
Μήπως πρόσεξες ποτέ...Λέω ...Μήπως.
Πόση απαντοχή έχει το βλέμμα του Γλάρου,
που κάθεται ολομόναχος σ' ένα σάπιο μαδέρι
και ζυγιάζει όνειρα στις φτερούγες του?
Μήπως πρόσεξες ποτέ...Λέω ...Μήπως.
Πόση βροχή μπορεί να σηκώσει ενα μικρό
άγριο τριαντάφυλλο χωρις να διαλυθεί στο χώμα?
Τι άλλο θέλεις να σου πω!
Μέσα στ' αστραφτερά σου μάτια ,που μοιάζουν
πάντα με πυκνές φυλλωσιές δέντρων
κρύβονται όλα τα πουλιά της γης.
Και τραγουδούν.
Μέσα στ΄αστραφτερά σου μάτια κρύβεται κι η δική
μου ψυχή .
Και σιγοντάρει.
''Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή'' Αλκ.Παπαδάκη

Fairytale!

Με αγάπη στα παιδιά που μου ζήτησαν να βρω τους στίχους του τραγουδιού!
 Πηγη:http://esc-gr.blogspot.com/2009/05/2009-norway-alexander-rybak-fairytale.html
 




Years ago when I was younger
I kinda' liked a girl I knew.
She was mine, and we were sweethearts,
That was then, but then it's true

I'm in love with a fairytale
Even though it hurts.
'Cause I don't care if I lose my mind;
I'm already cursed

Every day we started fighting,
Every night we fell in love.
No one else could make me sadder,
But no one else could lift me high above

I don't know what I was doing
But suddenly we fell apart.
Nowadays I cannot find her.
But when I do we'll get a brand new start

I'm in love with a fairytale
Even though it hurts.
Cause I don't care if I lose my mind;
I'm already cursed

She's a fairytale
Yeah
Even though it hurts.
Cause I don't care if I lose my mind;
I'm already cursed

Mια αγκαλιά λουλούδια...
μικρό ''ευχαριστώ'' και αντίδωρο ....
 για σένα Χρήστο Σαγρέδο  http://proxoramemazi.blogspot.com/
και για όσες όμορφες στιγμές ζήσαμε στο σχολείο!!
Να γελάς ,όπως σήμερα.....

''Απ τη μνήμη ενός Αριανού''

 Σ'ευχαριστώ Χρήστο μου για τη χαρά που μου έδωσες να γράψεις για την καλύβα
αυτή την ποιητική ανάρτηση! Και για τον περαστικό  που δεν ξέρει το Χρήστο ,
να σας πω, πως είναι μαθητής της Γ' Γυμνασίου.........!

Πιστεύω.....
στης θάλασσας το πάντα και παντού
και αισιοδοξώ στο χρώμα του δικού μου ουρανού...
Το κόκκινο ,το πράσινο και το ουράνιο τόξο.
Προσκηνώ....
σε όσα είναι εκεί,μες στο παρόν μου
και γονατίζω στης Γης το βροντερό
-για εμένα μόνο-
γέλιο.
Θυσιάζομαι ...
στα ζωώδη ένστικτα ενός υποτονικού ανθρωπισμού
και το γουστάρω...
Αργοπεθαίνω...
για μένα ,για σένα ,για αυτόν ,για αυτήν,για αυτό
και για το εμάς.
Συμφιλιώνομαι ...
στης προσευχής τις ανυπόκλεπτες ομιλίες
κι ας μην ακούγομαι....
Φορώ...
 ελατήρια στα παπούτσια
για να προφταίνω τους αετούς,τα καναρίνια
και τα σαμιαμίδια της στέγης...
Καίγομαι ...
στο, παναθρώπινης φύσεως ,πυρ
μήπως και φτάσει ο καπνός μου στις κορυφες της Πίνδου
αφού το σώμα αδυναμεί προσωρινά
μιας και ψευτομαρτύρησε η γέννησή μου πάλι....
Χάνομαι...
στα ρήματα και στα επιρρήματα
που μου σφυρίζουν τα βράδια
το ''λατρεύω'',το ''μικραίνω'',το ''αγγίζω''
το ''τώρα '' ή το ''ποτέ''
στης βασιλείας των συννέφων
την πλάνη που πλανάται....

...τα νούφαρα είναι πάντα σίγουρα για τον ήλιο....

Με αφορμή την ανάρτηση ''Τηλεκανιβαλισμός''http://plibyos.blogspot.com/,
μπήκα σήμερα στην τάξη γεμάτη προβληματισμό.
Κοίταξα στα μάτια τα παιδιά...αναρωτήθηκα πως θάναι η ζωή τους σ'ενα τόσο ανελεητο και σκληρό κόσμο.
Πώς να θωρακίσει ο εκπαιδευτικός αυτές τις ψυχές ώστε νάναι έτοιμες να τον αντιμετωπίσουν?
Η σημερινή οικογένεια ,αποδεδειγμένα πλέον ,δεν προσφέρει τα εφόδια για μια τέτοια άμυνα.
Δυστυχώς όμως ούτε η εκπαίδευση ,που βλέπει τον μαθητή σαν μια αποθήκη εγκεφαλικής γνώσης, μπορεί να το κάνει.
Τα παιδιά μας δυστυχώς βγαίνουν ανέτοιμα σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία ,που ο στόχος της είναι να εκμεταλευτεί και να καταβροχθισει τελικά ,ότι κάνει τον άνθρωπο Ανθρωπο....
Βυθισμένη σ' αυτές τις σκέψεις ,άκουσα τον Κωνσταντίνο να μου λέει:
Κυρία ,που ξεχάσατε το χαμογελό σας σήμερα?Χαμογελάστε μας!
Ειλικρινά συγκλονίστηκα.....
Οι απαισιόδοξες σκέψεις υποχώρησαν μπροστά σ' αυτή την απλή και δυναμική παρατήρηση-προτροπή του Κωνσταντίνου!
Τελικά τα παιδιά μας, ίσως αυτό εχουν περισσότερο ανάγκη για να αναπτύξουν τις αμυνές τους :
ένα χαμόγελο αυθεντικό ...χαμόγελο αισιοδοξίας ,αγάπης και κατανόησης....
Μήπως έχει δίκιο ο ποιητής ?'' Τα παιδιά τα ξέρουν όλα......''όχι εγκεφαλικά ,αλλά μπορούν ακόμα να ψηλαφούν με την καρδιά την ομορφιά του κόσμου!!!
Επειδή,θέλω να τελειώσω αυτήν την ανάρτηση με μια ακόμα δόση αισιοδοξίας ....
το αποσπασμα της Αλκ.Παπαδάκης απ' το βιβλίο ''στο ακρογιάλι της ουτοπίας''νομιζω πως είναι εύστοχη επιλογή:

Αν έχεις νυχτωθεί σ' ένα ποτάμι ορμητικό, μη φοβηθείς.
Να ξέρεις πως τα νούφαρα είναι πάντα σίγουρα για τον ήλιο.
Κι ακόμα πως το ποτάμι ,όσο ορμητικό και να' ναναι,
λίγο πιο κάτω ξεκουράζεται.
Κάνει πλάτωμα για να καθρεφτιστεί ο Θεός.
Ακου και εμένα κάτι ξέρω....

Ν'ανθίζουν τα βήματα καθώς πατούν στις μέρες του Μάη!

Δεν ξέρω τι θα 'πρεπε να σου γράψω,τι να σου ειπώ,
Πρέπει ναναι μεγάλος ο κήπος που θα σε περπατήσω.
                                         Ν.Βρεττάκος

Ανταύγες στο χρώμα της καρδιάς σου...

σαν τα δειλινά που ονειρεύτηκες .....

απλά και ελεύθερα σαν την αγάπη της φιλίας σου....