της νέας Βαβυλώνας.
Οι βιτρίνες δεν ανασταίνουν τίποτε απ τον παράδεισό μου,
αφού δεν έχουν ούτε ένα χαμόγελο για ένα ξένο,
που γιορτάζει τόσο μόνος,
με δάκρυα μόνο,στην Αθήνα τα Χριστούγεννα...
Λέω να τελειώσει ο δρόμος με τις φωτισμένες βιτρίνες
και τις πολυκατοικίες που με πνίγουν
να βρω ένα σπίτι φτωχικό,καλύβα έρημη,
ή κάποιο μικρό σπήλαιο ,με καπνούς απο φωτιές ποιμένων στολισμένο,
να καθήσω συντροφιά με τα όνειρά μου...
να ψάλουμε τον ύμνο τον εόρτιο,
αρχίζοντας απ το τροπάρι της ερήμου:
<<και τόπος ην ουδείς τω καταλύματι...>>
2 σχόλια:
"Οι βιτρίνες δεν ανασταίνουν τίποτε απ τον παράδεισό μου,
αφού δεν έχουν ούτε ένα χαμόγελο για ένα ξένο,
που γιορτάζει τόσο μόνος"
υποψιαζομαι...
Iσως ο ξενος να επελεξε τη μοναξια του... ισως κλεινει ο ιδιος τα ματια να μη δει.. να μη δει το χμογελο των βιτρινων... γιατι το χαμογελο των βιτρινων ειναι το χαμογελο αυτων που τις κοιτουν...
και αν ο ιδιος ο ξενος δε γελασει στη βιτρινα, ουτε η βιτρινα θα γελασει στον ξενο...
"να βρω καλύβα έρημη,
να καθήσω συντροφιά με τα όνειρά μου..."
ποσο θα αντεξεις μονος με τα ονειρα σου ΣΕ ΕΡΗΜΗ ΚΑΛΥΒΑ sreak;;;
Οταν επιλεγεις τη μοναξια ,συντροφια με τα ονειρα σου ...τοτε την αντεχεις ...υπαρχουν στιγμες που και αυτη ειναι απαραιτητη Χρηστο μου!
Σ'ευχαριστω για το περασμα σου!!!
Δημοσίευση σχολίου