...χωρίς παραλήπτη...

''Μια φορά κι έναν καιρό.....''
Συναντηθήκαμε στην προβλήτα ,εκει που αρχίζει και τελειώνει το ταξίδι.
Κρατούσες λευκά τριαντάφυλλα και καθώς μου τα πρόσφερες ,
ματωμένα περιστέρια φτερούγισαν μέσα απ' τις ρωγμές της καρδιάς σου,
ακολουθώντας τα σύννεφα των ματιών σου.
Απο τότε βάλθηκα να γεμίσω τις ρωγμές σου με κυκλάμινα,να φυσώ τα σύννεφα
απ τα μάτια σου ,να ανεβάζω έναν ήλιο στα χείλη σου.
Ο χρόνος κυλούσε μα τα κυκλάμινα δεν ανθιζαν ,τα σύννεφα γίνονταν απειλητικά ,
και ο ήλιος δεν ελεγε ν'ανέβει .
Και τότε τόλμησα αυτό που ποτέ δεν είχα τολμήσει πριν ....
Να γίνω εσύ για να πονώ μαζί σου.
Ετσι γέμισε η καρδιά μου ρωγμές... με κυκλάμινα .
Τα μάτια μου  σύννεφα.... με βροχοστάλες .
και στα χείλη γατζώθηκε  μια ακτίνα που πασχίζει να γίνει ήλιος.
''Και ζήσανε αυτοί καλα...''
και γω μες τη σιωπή μιας ανερμήνευτης αγάπης...