Σκιά...

Μετέωρη η ψυχή ...
ακολουθεί την σκιά σου ....
μέχρι που χάνεται ....
με το άγγιγμα του πλήκτρου ...
Και συ μ'ένα ''γιατί '' στα χείλη ....
Μα δεν το ξέρεις ....
πως οι σκιές αφήνουν ...
εναν πόνο γλυκό ....
καθώς σβήνουν...
και κάποιες φορές ....
την υπόσχεση της επιστροφής?
Μετέωρη η σκιά σου ....
χάνεται η ψυχή μου...

Tα ενδύματα

Mέσα σ' ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμον έβενο
 θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου.
Tα ρούχα τα κυανά.
 Kαι έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα
Kαι κατόπιν τα κίτρινα.
Kαι τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα.
Θα τα φυλάξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη.
Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα, και θα κατοικώ μέσα σ' ένα μαύρο σπίτι,
 μέσα σε μια κάμαρη σκοτεινή,
θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο, και με απελπισία.
Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή - που θα είναι τότε όλως διόλου τελειωμένη.
Όλως διόλου τελειωμένη.
Tα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες στες αίθουσες.
 Πιάτα και ποτήρια σπασμένα κατά γης.
 Όλα τα κεριά καμένα ώς το τέλος.
Όλο το κρασί πιωμένο.
Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι.
Mερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κ' εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά -
άλλοι πιο κουρασμένοι θα πήγαν να κοιμηθούν
     Κ.Καβάφης

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

     Δεν θα ήθελα να κλείσω τα μάτια χωρίς να ιδώ.
     Δεν θα ιδώ χωρίς να μιλήσω.
     Και δεν θα μιλήσω χωρίς
     να τραβήξω το λόγο απο μέσα βαθιά μου,όπως ένα
     μπηγμένο μαχαίρι.Το φως έχει μέσα του
     αίμα,το αίμα έχει φως,
     και η καρδιά μου,ευτυχώς τρυπημένη απ τα βλέμματα
     χιλιάδων παιδιών,είναι τώρα γιομάτη
     καρφωμένα μαχαίρια.
                    Νικ.Βρεττάκος''η εκλογή μου''

Πάντα μαζί

Μονάχος και ήρεμος σαν όραμα δικό σου
είμαι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά
γυρεύω τη θλίψη του αέναου χορού σου
θα σε εκκολάψω στην ζεστή μου αγκαλιά.

Σαν έτοιμος απο καιρό
αδημονώ τον ευατό σου
γλυκαίνω σαν ήρεμη φωνή
τον πιο πικρό καημό σου

"δεν υπαρχει ομορφια
παρα μονο στο βλεμμα
που την φρικη κοιταει
και ομως αντεχει"

Διάφανα Κρίνα

Χρόνια σου πολλά ξεχωριστέ μου φίλε!!!

Eνα λουλούδι ειναι λίγο ,πολύ λίγο...
Μια ανθοδέσμη είναι λίγο ,πολύ λίγο....
Ενας κήπος κάτι αρχίζει να λέει ....
Στην καρδιά μου θα βρεις ότι ομορφότερο η αγάπη σου
εχει φυτέψει.....
Νάχεις πάντα φως στη ματιά σου ....
ν'ανθίζει οτι αγγίζεις  με τη μοναδική σου τρυφερότητα!!

Paint.....

''Γι' αυτό οι Ποιητές
είναι τόσο σημαντικοί:
θυμούνται τα όνειρα μας
για λογαριασμό μας…''
Μα εγω θάθελα ναμουν ζωγράφος ......
με χρώματα να ζωντανέψω της ψυχής σου τα κρυφά μονοπάτια ...
εκείνα που δεν τολμάς να πεις, να ζωγραφίσω ......
με γαλάζιες σκιές να ντύσω τις προσδοκίες σου ...
και κείνους τους πόθους.....
τους μυστικούς .....
σε κόκκινο φόντο να τους αποθέσω...
να λιώσω κερί ,
εκεί που το κόκκινο βαθαίνει ....
να μοιάζει στης ψυχής σου ...
τον αδιάκοπο πόνο....
νάμουν ζωγράφος θάθελα ....
να μ'αγαπάς όπως τους ποιητές...

Αφιερωμένο ....

Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,
ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα συζυγικά νεκρόδειπνα.
Λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας,
λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα,σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
από συνήθεια,μάλιστα,παίρνουν και το καπέλλο τους-
και χάνονται.Που πάνε?Κανείς δεν ξέρει.Μα η δίψα τους καίει
κι η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.

Έτσι σκέφτηκαν,δηλαδή,να κάνουνε για μια στιγμή.
Ύστερα πέρασε.Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
και μπαίνουν αθόρυβα στην κρεββατοκάμαρα.Ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο,πάνω στην καρέκλα,το καπέλλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου,
που σκέπασε βαρειά κι ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.
Τ.Λειβαδίτης

....στο Δημήτρη και τον Στέλιο που τους καίει η δίψα τους....

Αφιερωμένο ....

"Πρέπει, οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλοιώς
είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγό-
τερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις- μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί..."

Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδι με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοίμηθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια
πέθανε.
Τ.Λειβαδίτης

    .....στο Χρήστο που κάνει τα όνειρά του στιγμές ζωής.....

Πάνω σ'ένα στίχο....

''τόσο ασύνορα τα όνειρα ...τόσο μικρή η ζωή μας...''
Πώς να χωρέσουν ?
Γίνονται....
 σκιές κι ακολουθούν τα ίχνη μας
πάνω στο χιόνι....
δοξάρι ....
στα χέρια του βιολιστή χρόνου ...
μια πληγωμένη σιωπή....
που συντροφεύει τη φλόγα που σβήνει...

Σ' έναν άγγελο...

Πορεύτηκες μακριά μας ....
πέρα απ τα σχήματα του κόσμου .....
πέρα απ την φυλακή των ματιών μας....
πέρα απ τα χαμόγελα της υποκρισίας μας...!
Μα τώρα είσαι περισσότερο παρων....
με τον τρόπο που εσύ επιλέγεις ....!
Ησουν και σήμερα παρων στην πρόβα της γιορτής....
Είχες στα ματια σου το φως των αγγέλων....
στα χείλη φορεμένο το σκανδαλιάρικο μειδίαμά σου.....
και περίμενα.....
μα...δεν άκουσα το γέλιο σου......

Αν ακούς.....

http://www.youtube.com/watch?v=v2aJ7opKiyA&feature=related

Με δυο φτερά...

Έστησες παγίδα στο κορμί μου...
μα ξώβεργες δεν πιάνουν τα όνειρά μου...
Με δυο φτερά πετούν ,
στου φάρου τον ακρόβραχο....
Ακούνε τα κύματα να ουρλιάζουν....
μα αγναντεύουν την αυγή που γεννιέται ...

...είναι ο τόπος...

.......................................................................
H μοναξιά είπες
δεν ειναι ο τρόπος ,ο τόποςείναι.
Ο τόπος που επιστρέφουμε τις νύχτες.
Καθώς επιστρέφω
λίγο λίγο μαθαίνω το όνειρο.
''Ηχος Πλάγιος.Μόνος....''Τσιουράκης Ιωαν.