Γύρισα...
στο βάθος των ματιών αναζήτησα κείνο το φως...
Αντίκρυσα...
μια νοσταλγία κοφτερή
στη σχισμή που η θάλασσα αγκαλιάζει το βράχο...
Ζήλεψα...
ένα χαμόγελο-πεταλούδα αιχμάλωτη
στων χειλιών την άκρη..
Μάτωσα...
δεν είχε φως απόψε το φεγγάρι...
Κοίτα...
μάζεψα κοχύλια να ζωγραφίσω τα όνειρά σου...
Ανοιξε τις χούφτες σου...
Γύρισα!
6 σχόλια:
υπέροχο!!απλά υπέροχο!μια μια θα ξεκρεμάσω τις λέξεις να τις περάσω στο στήθος μου..φυλαχτό
anatrixiastiko!!!
ali8ini poiisi!!
esy to egrapses????
Καλωσόρισες λοιπόν!!!
pandiony,η ποιηση δεν εχει κτητορα...ανοίκει στην πηγή της εμπνευσης,είτε αυτή είναι κάποιο πρόσωπο είτε ένα κομμάτι ουρανού,ένα κοχύλι,μια αχτίνα που αναπαύεται στη χουφτα σου....Χαιρόμαστε που σε άγγιξε,ευχαριστούμε!
Ευχαριστω christina,αν και καποιο κομμάτι μου δεν επιστρέφει ποτε....
Κράτα φυλακτό το χρώμα της αυγής...
κι όταν η δύση έρθει...
να της το δείξεις...Σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου