Φθινοπωρινες ανασαιμιες κι ας σβηστηκαν τα χναρια μου στην αμμο. Κι ας εμειναν ανοιχτα τα κοχυλια μου στην αρμυρα της θαλασσας. Κι ας θυμωσε το κυμα με την μοναξια του! Φθινοπωρινες ανασαιμιες κι ας δακρυζει ο ουρανος Κι ας γινονται ωχρα τα πρασινα φυλλα. Κι ας σιγησαν οι καλοκαιρινες μου μνημες. Φθινοπωρινες ανασαιμιες, με το φυσημα του αγερα να ξεγυμνωνει τα ονειρα μου, να αναζητουν φωλιες πουλιων για να κρυφτουν να προσμενουν καινουρια μονοπατια να διαβουν , με ελπιδοφορες δροσοσταλες να ντυσουν τις πληγες τους . Φθινοπωρινες ανασαιμιες και στ' ανυδρα φυλλα της καρδιας μου.... Κaterina
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου