Λευκα τριανταφυλλα πανω στα κυματα,
θ'αφησω αποψε να πλανηθουν
να συναντησουν το πελαγος της γενναιοδωρης καρδιας σου,
να σου ψιθυρισουν και παλι και για παντα 'σ 'αγαπω''!
Οπως τοτε που πνοη 'ανεμου ηρθες και μ'αγγιξες
και σ'ατελειωτο ταξιδι πλανεψες τα ονειρα μου!
Τα χρονια κυλησαν διχως να περασουν
και κεινο το πρωτο αλυκο τριανταφυλλο
δεν μαραθηκε ποτε!
Τιποτα δεν ειναι αναμνηση,
παρα μονο πεμπτουσια του παροντος!!
Ενα μυστικο,ατελειωτο ποιημα
η ονειρικη σου παρουσια,
που ακομα κι οταν δεν καταλαβαινει μπορει να νοιωθει!
Λειτουργια ''του συμπαντος κοσμου'',
μεταποιεις τα ονειρα μου
σε θαλασσινους αποηχους.
Κοκκινα τριανταφυλλα στη δυση του ηλιου,
θ'αφησω αποψε,
να σε καλουν σε μια ακομα μουσικη συμφωνια,
με τον ερωτα και την αγαπη
ιχνηλατες των ονειρων και των ποθων μας!
Σ'αγαπω για παντα,ναι για παντα μωρο μου!!!!!
katerina
!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
"κι αναρωτιέμαι συχνά ,αν στ'αλήθεια το ξέραν κι δυό, οτι την ίδια στιγμή απ'τα δίχτυα του κόσμου είχαν βγει"
Τοσο ιδιαιτερο το σχολιο σου pseudargyros oσο και συ!Πως τα καταφερνεις να βαζεις παντα στη ψυχη μου καρποφορους προβληματισμους?
Δημοσίευση σχολίου