Υπαρχουν μέρες που σκεφτομαι και εγω ετσι. Αισιοδοξα.
Πως ειναι λιγα αυτα που μας χωριζουν.
Υπαρχουν και μερες σαν τη σημερινη που πιστευω
πως κατα βαθος, ολοι, ειμαστε μονοι,
και φρασεις του τυπου ''σε καταλαβαινω'' ,
''σε νιωθω απολυτα'' ειναι άθελα μας πολύ ψεύτικες.
πολυ επιφανειακές.
Πως μπορείς να νιώσεις πραγματικά
τι περνάει ο αλλος που κουβαλάει χρόνια
τον πόνο στο σώμα ,στην ψυχή του
και εχει μαθει καθημερινα να ζει μαυτόν.
πως μπορεί κανείς να καταλάβει και να μοιραστεί
τα αισθήματα ενος ετοιμοθάνατου.
Μας χωρίζουν πολλά , διαφορετικές σκέψεις, διαφορετικά βιώματα ,
επιθυμίες,χαρές,θλίψεις,διαφορετικά ονειρα.
δισεκατομμύρια διαφορετικοί άνθρωποι,
άπειροι δρόμοι.
Μα έχουμε κατι κοινό.
Είμαστε ολοι ανθρωποι,
Άνθρωποι τρωτοί.
Μικροί μπροστά στο μεγαλείο της ζωής.
Το να συνειδητοποίησουμε οτι είμαστε περαστικοί απο αυτόν το κοσμο
είναι μια καλή αρχη για να καταλάβουμε οτι η ζωή ειναι ενα δώρο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Προσπαθω ακομα να κατανοησω τη φραση''μονοι ερχομαστε σαυτο τον κοσμο και μονοι φευγουμε''!!Μα πως γινεται αυτο αφου γεννιομαστε με τον ομφαλιο λωρο και οταν τον κοβει ο γιατρος παλι σε καποια χερια αφηνομαστε?Αλλα και την ωρα του θανατου καποιος ειναι εκει ετοιμος να παραλαβει την ψυχη μας!Μηπως τελικα το περι μοναξιας δογμα εκφραζει περισσοτερο την δυσκολια μας να ανοικτουμε στους αλλους αρα παλι το τυρανικο εγω μας?Μηπως σκιαγραφει το μιζερο τροπο με τον οποιο αποδεχομαστε το δωρο της ζωης οπως πολυ ωραια το λες?Μηπως ειναι μια κραυγη της υπαρξης μας να μας αγαπησουν αλλα πολυ περισσοτερο να αγαπησουμε???
Δημοσίευση σχολίου