Ο Εαυτός

Μια φορα κι εναν καιρο, ηταν ενας Εαυτος. Ο Εαυτος αυτος, ζουσε πολλα πολλα χρονια πανω στη γη μονος του. Ειχε μαθει ολο αυτο το καιρο να παρατηρει τη Φυση γυρω του και να εναρμονιζεται διαρκως με Αυτη. Ειχε μαθει για το Χωμα που πατουσε, πως με το Νερο γινοταν λασπη, που με τον Αερα, θα στεγνωνε η λασπη και θα γινοταν πετρα, με την οποια θα εχτιζε τη καλυβα, μεσα στην οποια θα αναβε Φωτια, για να βρισκει ζεστασια τις κρυες νυχτες του χειμωνα. Για αυτον το λογο, ειχε μαθει να φροντιζει καθημερινα τα Στοιχεια της Φυσης, ετσι ωστε να διατηρει παντα ζεστη τη Ψυχη του.
Ομως με τους αιωνες , ο Εαυτος αυτος επεσε σε βαθια μελαγχολια και οσο κι αν πασχιζε να φροντιζει τα Στοιχεια της Φυσης, το Χωμα, το Νερο, ο Αερας και η Φωτια δε ζεστεναν πια τη Ψυχη του... Ειχε αναγκη απο κατι που θα ηταν ολα αυτα μαζι συγχρονως και που θα εκανε τις δυσκολες ωρες του χειμωνα, να περνουν ευχαριστα,....κατι που να μπορει να του εμπιστεθτει τη Ψυχη του και να τη διατηρει ΠΑΝΤΑ ζεστη....

-Καλη μου Φυση, εγω που τοσους αιωνες σε φροντιζω και προσεχω να διατηρω τις ισορροπιες σου, εγω που καθε μερα προσεχω να διατηρω τα Στοιχεια σου αγνα και καθαρα και να εναρμονιζομαι μαζι σου, κανε τη Ψυχη μου να ειναι παντα ζεστη και εγω θα δεις...θα σε φροντιζω διπλα!

Καθε νυχτα ο Εαυτος εκανε την ιδια προσευχη πριν κοιμηθει και ηλπιζε για ενα Θαυμα..........
.........μεχρι που μια μερα εμφανιζεται στη πορτα του ενας Αλλος!

-Καλημερα Εαυτε! Ειμαι ο Αλλος,...με στελνει η Φυση να σου κανω παρεα τις κρυες νυχτες του χειμωνα, να ζεσταινω τη Ψυχη και τη Καρδια σου, αλλα με τον ορο πως θα με εμπιστευεσαι....
Η καρδια του Εαυτου πηγαινε να σπασει!....Αρχισε με μιας να μην αισθανεται κρυο!...
-Ναι, μπορω,αλλα......Πως?
-Να,....για να καταλαβαινω πως με εμπιστευεσαι, οση ωρα θα ειμαστε μαζι, θα πρεπει να με κοιτας στα ματια, αλλιως......θα φυγω!
-Μα και βεβαια μπορω, εσενα δεν θα εμπιστευτω?....που θα μου ζεσταινεις τη Ψυχη?..Τι αλλο θελω?

Ετσι λοιπον, ο καλος μας Εαυτος, εβαλε τον Αλλο μεσα στη μικρη του καλυβα, και αφου εφαγαν και ηπιαν, αρχισαν να μιλανε για ολα αυτα που τοσους αιωνες ειχαν να πουν, εκαναν μαζι τοσα πολλα και ωραια πραγματα, που ο Εαυτος δεν θα μπορουσε καν να φανταστει! Ετσι, περνουσαν σιγα σιγα οι ωρες, που εγιναν χρονια, που εγιναν αιωνες, με τον Εαυτο και τον Αλλο να κοιταζονται στα ματια, αλλα να παραμελουν να φροντιζουν τη Φυση, μεχρι που η Φυση δεν αντεξε και...πεθανε! Ομως αυτο καθολου δεν ενοχλησε τον Εαυτο, που μερα με τη μερα, η χαρα του μεγαλωνε, γινοταν ικανοποιηση, μεχρι και ευτυχια, τοσο μεγαλη και δυνατη, που σχεδον εκαιγε τη Καρδια και τη Ψυχη του. Μεχρι που το κακο δεν αργησε να γινει.....
Ενα βραδυ, εκει που οι δυο τους κοιταζονταν μεσα στα ματια με τη Καρδια να φλεγεται, για μια στιγμη αιωνιοτητας, μια φλογα φουντωσε αποτομα απο τη Καρδια του Εαυτου, μικρη μα τοσο δυνατη, που εκαψε τα ματια και τον τυφλωσε!!

-Αααααααααχ....τα ματακια μου!...Ποναω!....ΑΑΑλλλλεεεε!.

.....Που εισαι καλε μου να με βοηθησεις?
......και τοτε καταλαβαινει!....Δεν θα υπηρχε πια ο Αλλος στη ζωη του, γιατι για μια στιγμη αιωνιοτητας τον ειχε προδωσει!!!....Ουτε καθαρο νερο υπηρχε πια να βαλει στα ματια του , ουτε θα μπορουσε, ετσι τυφλος, να φροντισει ξανα τη γη!...Ετσι λοιπον, εμενε μονος του τα κρυα βραδια, να ελπιζει πως καποια μερα θα ερχοταν ο καλος του Αλλος να τον βοηθησει στις δυσκολες στιγμες του, με τη καρδια παγωμενη και λειψη, μεχρι που δεν αντεξε και.....πεθανε!
Στο σημειο που πεθανε, μετα απο αιωνες δημιουργηθηκε χωμα, που με το νερο θα γινοταν λασπη.......