Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Η'' δυνατή αδυνατότητα'' !

Είναι η αγάπη και πάλι που αποτελεί το θέμα της Κυριακής της Απόκρεω.

Η χριστιανική αγάπη είναι η «δυνατή αδυνατότητα» να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει μέσα στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές να τον φέρει κοντά μου, όχι σαν μια ευκαιρία για «καλή πράξη» η για εξάσκηση της  φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.

Αληθινά τι άλλο είναι αγάπη παρά αύτη η μυστηριώδης δύναμη που ξεπερνάει τα τυχαίο και το εξωτερικό στον «άλλο» - ξεπερνάει δηλαδή την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, τη διανοητική του ικανότητα - και φτάνει στην ψυχή του, τη μοναδική και μοναδικά προσωπική «ρίζα» της ανθρώπινης ύπαρξης, το αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα του; Αν ο Θεός αγαπάει κάθε άνθρωπο είναι ακριβώς γιατί Αυτός μόνο γνωρίζει τον ατίμητο και απόλυτα μοναδικό θησαυρό, την «ψυχή» η το «πρόσωπο», που έδωσε στον κάθε άνθρωπο. Η χριστιανική αγάπη λοιπόν είναι η συμμετοχή σʹ αυτή τη θεϊκή γνώση, είναι το δώρο αυτής της θεϊκής αγάπης.

Δεν υπάρχει «απρόσωπη» αγάπη γιατί αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλυψη του «προσώπου» στον «άνθρωπο», η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μέσα στο σύνολο γενικά. Είναι η ανακάλυψη σε κάθε άνθρωπο αυτού που τον κάνει «αξιαγάπητο» και που είναι δοσμένο από το Θεό.

Η παραβολή για την Τελευταία Κρίση αναφέρεται στη χριστιανική αγάπη.  Ο καθένας μας έχει λάβει το δώρο και τη χάρη της αγάπης του Χριστού. Ξέρουμε ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά έχουν ανάγκη απʹ αύτη την προσωπική αγάπη, έχουν ανάγκη να τους αναγνωρίζεται δηλαδή η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μʹ ένα ξεχωριστό τρόπο.

Ξέρουμε ακόμα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται «εν φυλακή», είναι «πεινώντες και διψώντες» ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι όσο στενά και περιορισμένα και αν είναι τα πλαίσια της προσωπικής μας ύπαρξης ο καθένας από μας δημιουργήθηκε υπεύθυνος για μια μικρή θέση στη Βασιλεία του Θεού, και έγινε υπεύθυνος εξαιτίας αυτού του δώρου της αγάπης του Χριστού.
  
Alexander Schmeman

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Πορεία προς το Πάσχα


2 σχόλια:

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Πράγματι το εννοώ και γω αυτό : « Δεν υπάρχει απρόσωπη Αγάπη» Οι Γάλλοι λένε amour pour l'amour (H αγάπη για την αγάπη ). Στο έρωτα συμβαίνει, ιδιαίτερα στην εφηβεία μας. Τότε αγαπάμε οπωσδήποτε από ανάγκη ν’ αγαπάμε και δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή η ανάγκη μας υπερβαίνει το αγαπημένο πρόσωπο.
Αλλά όταν μιλάμε για αγάπη που αποτελεί τον συνδετικό μας κρίκο με τους ανθρώπους αλλά και με πράγματα και καταστάσεις,
πραγματικά υπάρχει η συγκεκριμένη μορφή , ή , κατάσταση που μας εμπνέει ,μας επανατροφοδοτεί αυτό το θεεϊκό «σύνδρομο» που μας ακολουθεί από την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι το τέλος μας.

Καλή εβδομάδα Κυρά μου.

katerina είπε...

Χαίρομαι που στο πέρασμά σου Λυγερή μου ,αφήνεις μυρωδάτο αποτύπωμα ελπίδας!!
Φιλιά πολλά!!