Eνα παραμύθι για το υπόλοιπο καλοκαιράκι και όχι μόνο....

'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα             
τα συναισθήματα.                                                           
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η       
Αγάπη...                                                                   
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις
βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.                                       
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την           
τελευταία στιγμή.                                                         
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.       
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.                   
Η Αγάπη τον ρωτάει:                                                       
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'                                 
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος. 'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο           
σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.                               
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης     
περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.                         
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.                                   
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το   
όμορφο σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.                               
                                                                           
                                                                           
H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από             
αυτή βοήθεια.                                                             
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.                                       
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η         
Λύπη.                                                                     
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε         
σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά     
βοήθεια.                                                                   
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:                                               
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'                       
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν       
γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.         
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.           
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,             
ρώτησε τη Γνώση:                                                           
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';                                               
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.                                         
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. 'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'                 
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:                       
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η             
Αγάπη'.                                                                   
                                                                           
Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί 

[ Bαγγελίτσα ,σ'ευχαριστώ......!]