Κάποτε

Κάποτε κλαίγαμε γιατί δεν χιόνιζε.
Τώρα κλαίμε γιατί χιονίζει.
Το λίγο Το πολύ,Ολα δικά μας.
Ζωή μέσα από κλειδαρότρυπα
΄Εγκλειστοι στα δωμάτια
Πολυκαιρισμένων ονείρων
Το φως το μαχαίρι
Ολα μια αστραπιαία κόψη.
Κρατάμε σφιχτά των λαθών
Τις όμορφες σκηνές ζωής
Για μια στιγμή
Ζητάμε να μην σκεφτόμαστε
Η κλειδαρότρυπα ,το πρόσχημα
Η πόρτα
Στα μάτια μας.
Βαρύ το χέρι που διστάζει
Ξεφύγαμε από τα επίσημα τυχαία
Μα αν κάποιος αφουγκραστεί
Των κινήσεων μας τους θορύβους
Λίγο από την τρέλα θα πάρει
Θα φοβηθεί .
Θα τρέξει.
Το λίγο ,Το πολύ ,Ολα δικά τους.
Κρατήσαμε το μαχαίρι
Και τα γαρύφαλλα

"Ράνια Καταβούτα"