Βρίσκεσαι απέναντί μου.
Εχεις εκείνο το χαμόγελο ντυμένο στη ψυχή.
Καθρεφτίζεσαι επάνω στα χείλη.
Κοιτάζεις άραγε χαμηλά ή έτσι χαμηλά,καθώς είμαι,
θα πρέπει να δονήσω τις πλάκες του πεζοδρομίου που βαδίζεις για να με κοιτάξεις?
Παίρνω γεμίζω το χώρο των ιχνών που αφήνεις στις ίδιες πλάκες
να μάθω την εκταση του πέλματός σου
μήπως και καταλάβω πόση εκταση καταλαμβάνεις στη ψυχή μου.
Μα με τι μπορείς την έκταση μιας ψυχής να μετρήσεις ?
Ισως με τίποτα.
Έτσι γι αρχή ,βαστώ μονάχα τα βήματά σου...
Απ το βιβλίο του γλυκόηχου ήχου μας Τσιουράκη Ιωάννη''Ήχος Πλάγιος .Μόνος...''
2 σχόλια:
βρισκομαι απεναντι σου... εχω
εκείνο το χαμόγελο ντυμένο στη ψυχή... καθρεφτιζομαι επανω στα χειλη... να μάθω την εκταση του πέλματός σου, ετσι για αρχη...
Κι εγώ, που μου στέρεψε ο χρόνος κι έπεσα τυχαία πάνω εδώ, με ποια λόγια τώρα μπορώ ένα ελάχιστο ευχαριστώ;
Αγκαλιάσατε μ’ αγάπη το βιβλίο και τούτο με κάνει ευτυχισμένο.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.
Δημοσίευση σχολίου