Γλύστρησε η σκιά σου ...
στη σιωπή του φεγγαρόφωτου,
βιαστική...
σαν το χάδι του ανέμου
στα πελαγίσια σου μάτια.
Κρύφτηκε...
στην κόγχη των ματιών μου...
σαν τρομαγμένο παιδί
μ'ένα ροδι ματωμένο στην ποδιά του.
Κι ύστερα ...
γατζωμένη τη βρήκε η αυγή...
να αιωρείται..
στη σκάλα των ονείρων μου...
να σβύνει...
στο περίγραμμα των χειλιών μου.
4 σχόλια:
ειναι σαν να βλέπω τις σκιές να περπατάνε πάνω στο νερό αφήνοντας πισω τους κύκλους, μια αίσθηση αγωνίας με τυλίγει .
Οι σκιές καθρεφτίζουν τον εαυτό μας και του θυμίζουν την άμορφη μορφή του. Ποτέ κανείς δεν προσπαθεί να πιάσει μια σκιά εκτός και αν... εκτός και αν υπάρχει φεγγαρόφωτο...
Το φεγγάρι μετατρέπει τον ετερώφοτο εαυτό του σε φωτοδότη και είναι έτοιμο να μετατρέψει μια γκρίζα σκιά σε λόγια και σκέψεις που οπτικοποιούν τα συναισθήματά μας...
Μιας αγωνίας για το αν θα παψουν να κινουνται οι σκιές ή για το τι θα απογίνουν οταν το φεγγαρόφωτο σβησει?τι λες δημ.?
''Οι σκιές καθρεφτίζουν τον εαυτό μας'' κι όμως ειναι αληθεια soilets!!και υπαρχουν φορές που μας φοβιζουν...ή μας κανουν να οπτικοποιούμε τα συναισθηματά μας για να τα ξορκίσουμε ισως...
Δημοσίευση σχολίου