Φίλε μου,όταν ανάβει η νύχτα την ηλεκτρική σου οδύνη
βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
τα χέρια σου ανοιχτά κάτω απο μιαν ιδέα ολόλευκη
που όλο παρακαλείς
κι όλο δεν κατεβαίνει...
Κι όμως του πόθου τ'όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα...
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η αυγή
την περιλούσει με ιαχές θριάμβου...
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι σίδερο
με τι πέτρες ,τι αίμα ,τι φωτιά
χτίζουμε ,ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!!
Οδ.Ελύτη''Ήλιος ο πρώτος''
1 σχόλιο:
νομιζω πως αυτη τη φορα το 'πιασα το νοημα !!!
οσο πηγαινει, επειτα απο αρκετα μεγαλες θα 'λεγα προσπαθειες νομιζω πως αρχιζω κι εγω να ενσωματωνομαι σ'αυτα... να τα κατανοω...να τα αισθανομαι... να τα θαυμαζω!!!!!
Δημοσίευση σχολίου