Επιστρέφοντας στην φιλόξενη καλύβα!

Kάποτε, με είχε παρασύρει  ένα ορμητικό ποτάμι
κι ήμουν έτοιμη να πνιγώ.
Λίγα μέτρα πιο μπροστά απο μια πεινασμένη θάλασσα,
που άνοιγε το στόμα της να με καταπιεί,
θυμήθηκα ξαφνικά τα λόγια σου.
Άκουσα μέσα μου σα μουσική την τρυφερή φωνή σου.
<<Να ξέρεις πάντα πως είμαι πλάι σου και σ'αγαπώ.
Σ'εμπιστεύτηκα για να κρατήσεις τ' όνειρό μου.
Και μου 'χεις δώσει όρκο πως θα το φυλάξεις>>.
Ούτε  κατάλαβα πως βρέθηκα στην όχθη.
Ούτε κατάλαβα πώς γέμισε η αγκαλιά μου
κόκκινα βατόμουρα .
Πώς έκανε κύκλους γύρω απ 'την αντοχή μου
ένα κάτασπρο περιστέρι.
  Αλκ. Παπαδάκη