Είναι τόσα πολλά που με πνίγουν

Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ πως γύρω μου υπάρχουν πάρα πολλές "επιλογές" που δημιουργούν μια ψευδοεντύπωση ελευθερίας αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμουφλαρισμένη φυλακή. Υπάρχουν πάρα πολλά κανάλια στην τηλεόραση, πάρα πολλές εφημερίδες, πάρα πολλοί τρόποι διασκέδασης, πάρα πολλές εναλακτικές στο internet, πάρα πολλά εξαρτήματα υπολογιστών, πάρα πολλές ειδικότητες γιατρών, πάρα πολλά διαφορετικά χαρτιά υγείας, πάρα πολλοί άνθρωποι που σε περιτρυγιρίζουν. Σε έναν αδιάκοπο αγώνα να αποφασίσεις τι από τα παραπάνω σου ταιριάζει κάνεις το λάθος να αισθάνεσαι πως κάνεις επιλογές. Μάλλον κάνεις το λάθος να αγχώνεσαι και να διερευνείς την καλύτερη από τις δυνατές επιλογές που έχεις.

Αποτέλεσμα:

1) Νομίζεις πως πράγματι έχεις επιλέξει
2) Δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου γιατί δεν πρόκειται ποτέ να εξετάσεις με ακρίβεια όλες τις δυνατές επιλογές
3) Αναλώνεσαι στο να "διαβάζεις" για τη ζωή σου αντί να τη "γράφεις"
4) Βιώνεις μια μορφή ψυχοπάθειας από τον καταιγισμό της πληροφορίας για τα προιόντα, υπηρεσίες, ανθρώπους που σε περιβάλλουν

Ποια είναι η λύση? Ο μηδενισμός? Να δεχόμαστε απλά ότι έρχεται? Να μην σκεφτόμαστε τι βιβλίο θα διαβάσουμε, τι φάρμακα θα πάρουμε, τι τηλεόραση θα αγοράσουμε, τι επιχείρηση θα ανοίξουμε, τι τι τι....

Αν το παραπάνω δεν είναι λύση τότε πως μπορείς να φιλτράρεις ασυνείδητα τα παραπάνω έτσι ώστε να μην καταναλώνεσαι σε ένα ίσως φυσιολογικό φαινόμενο της εποχής.

Αύριο τι γάλα να αγοράσω? ΔΕΛΤΑ, ΦΑΓΕ, ΟΛΥΜΠΟΣ ή ΜΕΒΓΑΛ

Sreak

Oνειρα θερινης νυχτος!

Ονειρευομαι ενα κοσμο ακρογυαλια και το κυμα ναναι ελπιδες που ερχονται και ξαναρχονται αφηνοντας τον ψιθυρο τους στις αμμουδιες της ζωης.Ενα τραγουδι να γινεται ο πονος που θα σβηνει σαν ακουμπα στις θαλασσοσπηλιες.Γλαροι οι αναστεναγμοι να βουτουν στα κυματα και λευκος αφρος τα ασαρκα ονειρα να χανονται στο αγκαλιασμα της ακτης.Κλεινω τα ματια ,κρατω τ'ονειρο σε μονοπατια απροσπελαστα απ τις παγιδες της λογικης και περιμενω τον ηλιο να κατεβει ,να δωσει πορφυρο φιλι στα χειλη της θαλασσας!Παραδωμενη στη μαγεια της νυχτας,ξεφυλλιζω τα χρονια που περνουν κι αναρρωτιεμαι ποσο ακομα θα ματωνω μες τ'ονειρο                                                                                                           Katerina

Καθως γυριζουμε απ τις διακοπες και προσγειωνομαστε.....

"…Αν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω. Άντε βάλε τσίπουρο. Σαν το νερό πάει το άτιμο… Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα' φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα' δωσα όλα. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι γω, π' ανάθεμά με. Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει. Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος. Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση. Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γή να γυρίζει,ε;…"

Το χρώμα του φεγγαριού

Αλκυόνη Παπαδάκη