Λίμνη

Φωνάζω και νιώθω την ψυχή μου
μέσα από την στερεογραμματική μου ψυχή τραγουδώ
τραγουδώ τον πεισματικό παροξυσμό μου.
Σ'αγαπώ μέσα από της λίμνης την μοναξιά,
σε καρτερώ και κολυμπάω μέσα σου
όταν προσπάθησες να με πνίξεις
απλά έκλαψα

Κάποτε

Κάποτε κλαίγαμε γιατί δεν χιόνιζε.
Τώρα κλαίμε γιατί χιονίζει.
Το λίγο Το πολύ,Ολα δικά μας.
Ζωή μέσα από κλειδαρότρυπα
΄Εγκλειστοι στα δωμάτια
Πολυκαιρισμένων ονείρων
Το φως το μαχαίρι
Ολα μια αστραπιαία κόψη.
Κρατάμε σφιχτά των λαθών
Τις όμορφες σκηνές ζωής
Για μια στιγμή
Ζητάμε να μην σκεφτόμαστε
Η κλειδαρότρυπα ,το πρόσχημα
Η πόρτα
Στα μάτια μας.
Βαρύ το χέρι που διστάζει
Ξεφύγαμε από τα επίσημα τυχαία
Μα αν κάποιος αφουγκραστεί
Των κινήσεων μας τους θορύβους
Λίγο από την τρέλα θα πάρει
Θα φοβηθεί .
Θα τρέξει.
Το λίγο ,Το πολύ ,Ολα δικά τους.
Κρατήσαμε το μαχαίρι
Και τα γαρύφαλλα

"Ράνια Καταβούτα"

Σαν κοιτάς

Γλυκιά ηρεμία μεταμορφώνει την ύπαρξή μου και φωνάζει στην ψυχή μου…

«Σαν κοιτάς ψηλά, σαν ήρωας σε κόσμο υπόκοσμο μην βαριανασαίνεις»

Δεν προλαβαίνω να κοιτάξω και νοσταλγώ την εικόνα που έχασα.

Δεν τα παρατάω, ανίκανος να προσπαθήσω αναρηχώ το βουβό κορμί μου,

γεμάτος πάθη γεννιέμαι μέσα από την απελπισία μου

καρτερώ την αγάπη και τα μάτια σου
σωτήριο βλέμμα, σωτήρια αγάπη

--------------------------------------------

Ίσως η απουσία είναι παρουσία

'Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Τα βήματά σου...

Βρίσκεσαι απέναντί μου.
Εχεις εκείνο το χαμόγελο ντυμένο στη ψυχή.
Καθρεφτίζεσαι επάνω στα χείλη.
Κοιτάζεις άραγε χαμηλά ή έτσι χαμηλά,καθώς είμαι,
θα πρέπει να δονήσω τις πλάκες του πεζοδρομίου που βαδίζεις για να με κοιτάξεις?
Παίρνω γεμίζω το χώρο των ιχνών που αφήνεις στις ίδιες πλάκες
να μάθω την εκταση του πέλματός σου
μήπως και καταλάβω πόση εκταση καταλαμβάνεις στη ψυχή μου.
Μα με τι μπορείς την έκταση μιας ψυχής να μετρήσεις ?
Ισως με τίποτα.
Έτσι γι αρχή ,βαστώ μονάχα τα βήματά σου...

Απ το βιβλίο του γλυκόηχου ήχου μας Τσιουράκη Ιωάννη''Ήχος Πλάγιος .Μόνος...''

Στη σιωπή του φεγγαρόφωτου...

Γλύστρησε η σκιά σου ...
στη σιωπή του φεγγαρόφωτου,
βιαστική...
σαν το χάδι του ανέμου
στα πελαγίσια σου μάτια.
Κρύφτηκε...
στην κόγχη των ματιών μου...
σαν τρομαγμένο παιδί
μ'ένα ροδι ματωμένο στην ποδιά του.
Κι ύστερα ...
γατζωμένη τη βρήκε η αυγή...
να αιωρείται..
στη σκάλα των ονείρων μου...
να σβύνει...
στο περίγραμμα των χειλιών μου.

Μια επιθυμία ....

γαντζωμένη στην άκρη της ανάσας μου.....

Νάχει ο Οκτώβρης ομορφιές ,ξυπνήματα κι ανατροπές...

Να είσαι σαν την πηγή που ξεχειλίζει
και όχι σαν τη γούρνα που έχει πάντα στάσιμο νερό.
Μην προσπαθείς να εξηγήσεις παντα τα συναισθήματα.
Ζήσε έντονα το καθετί και φύλαξε μέσα σου αυτό που αισθάνεσαι σαν ένα δώρο απ το Θεό!
                      P.Coelho