Ανάμεσα στα στάχυα.....

Οταν αφήνεσαι στο χάδι του απρόσμενου...
Οταν νικάς το φόβο της αποτυχίας ...
Οταν τολμάς να κοιτάς τη ζωή στα μάτια...
                  Τότε...


μπορεί η ανέμη να κυλήσει ....
παραμύθι ν'αρχινίσει....
Οσο για το τέλος ....
''Η Ιθάκη σ'εδωσε τ'ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτή δεν θα βγαινες στο δρόμο...
Κι αν πτωχική τη βρεις,η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες,με τόση πείρα
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.''

Ξεφυλλιζοντας Paulo Coelho...

Κάθε στιγμή στη ζωή μας έχουμε το ένα πόδι στο παραμύθι και το άλλο στην άβυσσο.
Οπου είναι η καρδιά σου ,εκεί ειναι και ο θησαυρός σου.Και πρέπει οπωσδήποτε
να βρεις το θησαυρό σου,για να έχουν νόημα όσα έχεις ανακαλύψει στο δρόμο σου.
Ένας πολεμιστής του φωτός χρησιμοποιεί τη μοναξιά αλλά δεν αφήνει τη μοναξιά να
τον χρησιμοποιήσει.
Όταν οι μέρες γίνονται ίδιες,θα πει ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να αντιλαμβάνονται
τα καλά πράγματα που παρουσιάζονται στη ζωή τους.
Πρέπει να ρισκάρουμε.Δεν κατανοούμε πραγματικά το θαύμα της ζωής αν δεν αφήσουμε να συμβεί το απρόσμενο!!

Του φθινοπώρου μουσική!

Σταγόνες φθινοπωρινές
στης ψυχής την άνυδρη γη...
στις ρωγμές των ονείρων ...
στα άκαρπα χέρια ....
στ' αθέριστα στάχυα ....
στις νότες που δεν πρόλαβαν
να γίνουν τραγούδι....
στο''σ'αγαπώ''
που γράψαμε στην άμμο...

Αντίδωρο αγάπης!

Εφυγε το Καλοκαίρι μ'ενα καρδιοχτύπι...
Στις θαλασσοσπηλιές  κρύφτηκε το χαμόγελο...
Oμως ήρθες...
Σκούπισες την αλμύρα απ' τα μάτια μου...
κι έβαλες στη χούφτα μου νερό να δροσιστώ...
Ζωγράφισες στις νύχτες μου
μια πορφυρή αυγή ....
Ησουν παρόν στο λευκό δωμάτιο
μ'ενα μπουκέτο πολύχρωμες ανάσες....
φύλακας άγγελος
με το βλέμμα βυθισμένο στη καρδιά μου....
[με ευγνωμοσύνη για  σας που μου κρατήσατε το χέρι....]